Οι ελεήμονες των Χριστουγέννων.

Κώστας Γκιώνης

Κοινωνικό επίδομα αλληλεγγύης, κοινωνικό μέρισμα, εφάπαξ επίδομα νεανικής αλληλεγγύης, επίδομα θέρμανσης. Η κυβέρνηση θριαμβολογώντας μοιράζει τα γυαλάκια της λήθης στο εξαθλιωμένο πόπολο, το οποίο εξαντλημένο από τους δυσβάστακτους φόρους, τις τεράστιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, την εξαφάνιση του ΕΚΑΣ και των επικουρικών συντάξεων, την ανεργία, αλλά και την γιγάντωση της εκ περιτροπής εργασίας μέσα στο αμπαλάζ πού ονομάζεται εργασιακός μεσαίωνας, περιμένει να καλύψει κάποια τρύπα από το χιλιοτρυπημένο της πανωφόρι.

Ότι το μισό και παραπάνω κομμάτι του πληθυσμού βρίσκεται να καλύπτει αυτά τα ακραία τεκμήρια φτώχειας, ώστε να του επιδοθούν αυτά τα βοηθήματα, δεν τίθεται ούτε καν ως θέμα συζήτησης.
Ότι τον άλλο μήνα δεν θα πάρουν αυτά τα έκτακτα επιδόματα, αλλά θα τους έρθει ο λογαριασμός της ΔΕΗ, ο οποίος στις περισσότερες των περιπτώσεων θα είναι μεγαλύτερος του μηνιαίου εισοδήματος τους, δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει και πολύ έως καθόλου θα έλεγα τους ακριβοπληρωμένους από το αίμα μας, πολιτικούς σαλτιμπάγκους πού μας κυβερνάνε.
Ότι ο Ελληνικός λαός ζει με αλχημείες, ο κοινωνικός ιστός έχει διαλυθεί τελείως, με τις ψυχικές ασθένειες να κάνουν πάρτι στα τσακισμένα κορμιά των συμπολιτών μας, μέσα σε μία καθημερινή έκπτωση των συνθηκών διαβίωσης, δοκιμάζοντας ολοένα και περισσότερο τις αντοχές του καθενός να υποκύψει στον πειρασμό της απόδρασης, μη αντέχοντας άλλο ένα κουτσούρεμα της αξιοπρέπειάς του, νομίζω ότι ποσώς απασχόλησε τους καλοπερνούντες μπαμπακόκωλους της εύφορης κοιλάδας.

Η Νέα Δημοκρατία σύσσωμη καταδίκασε βέβαια τα επιδόματα πού δίνονται στους εξαθλιωμένους, ότι είναι ένα είδος φιλοδωρήματος και ότι εξυπηρετούν ψηφοθηρικούς λόγους. Στην πραγματικότητα, ούτε το ένα ούτε το άλλο που λέει είναι ψέματα, αλλά βέβαια είναι η μισή αλήθεια. Η υπόλοιπη είναι ότι η ΝΔ βρίσκεται σε μία κρίση ταυτότητας, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ της έκλεψε την πολιτική και αναγκάζεται να κατακρίνει τα μέτρα που και η ίδια θα έπαιρνε αν ήταν κυβέρνηση, αφού αυτές τις αξίες αντιπροσωπεύει, όπως και αυτά τα συμφέροντα εξυπηρετεί.

Η πρώτη φορά αριστεροδεξιά όπως την βλέπεις, τι παριστάνει ήθελα να ήξερα!!!

Δεν μπορεί τη μία μέρα να προσπαθείς δια της τεθλασμένης να βάλεις εμπόδια στις απεργίες των εργαζομένων με το «πούστικο» 50%+1 και την άλλη να κάνεις εκδήλωση μνήμης στον Πειραιά για τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής επανάστασης.
Δεν μπορεί μυριάδες από δαύτους να τρέχουν να αποτίσουν φόρο τιμής στη Μακρόνησο και από την άλλη να ανέχεσαι τη δουλεία του τόπου σου με την παραχώρηση της εθνικής σου κυριαρχίας μέσω των μνημονίων.
Δεν μπορεί στις πρόσφατες εκδηλώσεις για την εθνική επέτειο να λένε ότι οι Έλληνες αγωνίστηκαν υπέρ βωμών και εστιών, όταν την ίδια ώρα παραδίδουν τις εστίες των Ελλήνων στα ξένα κοράκια για ψίχουλα!

Τι είναι λοιπόν αυτό πού αντιπροσωπεύετε κύριοι της αριστεροδεξιάς όπως σας βλέπω, κάθε που πάει να τελειώσει ο κακός ο χρόνος, τι παριστάνετε τους ελεήμονες των Χριστουγέννων, τον Santa κουτοπόνηρο ή τον αρρωστημένο ψυχανώμαλο που όλο το χρόνο σε πηδάει και σε δέρνει από το πρωί ως το βράδυ και όταν έρθουν οι γιορτές σου χαϊδεύει την πλάτη στοργικά, λέγοντάς σου έλα βρε κακόμοιρο και συ φάε ένα κοκαλάκι...

Μου φαίνεται ότι έχουν μαζευτεί πολλές σιωπές, τόσες πολλές που μόνο μία τεράστια έκρηξη μπορεί να γεννηθεί και τότε θα δούμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος...

Μέσο : http://sioualtec.blogspot.gr/

Μπίζνες μακριά από τις ανάγκες των λαών.

Πέτρος Τσάγκαρης

Επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα: Μπίζνες μακριά από τις ανάγκες των λαών

Σύμφωνα με τον Τύπο, στην ατζέντα των συνομιλιών του Ερντογάν με τον Τσίπρα, θα ήταν το προσφυγικό, η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, το Κυπριακό, η σύνδεση της Θεσσαλονίκης ακτοπλοϊκά με τη Σμύρνη και σιδηροδρομικά με την Κωνσταντινούπολη, καθώς και η κατασκευή της γέφυρας Ιψαλα-Κήπων στον Έβρο.

Ωστό­σο η επί­σκε­ψη Ερ­ντο­γάν στην Αθήνα, υπό άλλες συν­θή­κες, θα μπο­ρού­σε να οδη­γή­σει σε μια ιστο­ρι­κών δια­στά­σε­ων συμ­φω­νία για ει­ρή­νη στο Αι­γαίο. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά, που οι δύο αντα­γω­νι­ζό­με­νοι κα­πι­τα­λι­σμοί θα κα­τέ­λη­γαν σε κάτι τέ­τοιο: Το Οκτώ­βριο του 1930, μόλις 8 χρό­νια από το σφα­γείο του 1922, ο Ελ. Βε­νι­ζέ­λος πήγε στην Άγκυ­ρα και συ­νυ­πέ­γρα­ψε με τον Κεμάλ Ατα­τούρκ το Ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό Σύμ­φω­νο Φι­λί­ας, Ου­δε­τε­ρό­τη­τας, Συν­διαλ­λα­γής και Διαι­τη­σί­ας.

Φιλία

Με­τα­ξύ των επι­μέ­ρους συμ­φω­νιών που πε­ρι­λαμ­βά­νο­νταν, ήταν και το Πρω­τό­κολ­λο για τους Ναυ­τι­κούς Εξο­πλι­σμούς, η βάση για την εμπέ­δω­ση της ελ­λη­νο­τουρ­κι­κής φι­λί­ας την οποία προ­έ­βλε­πε η ανω­τέ­ρω συμ­φω­νία: Με­τα­ξύ άλλων, το Πρω­τό­κολ­λο υπο­χρέ­ω­νε το κάθε συμ­βαλ­λό­με­νο μέρος να ει­δο­ποιεί το άλλο έξι μήνες νω­ρί­τε­ρα για κάθε επι­κεί­με­νη πα­ραγ­γε­λία από­κτη­σης ή ναυ­πή­γη­σης πο­λε­μι­κών πλοί­ων. Ο Βε­νι­ζέ­λος ήξερε ότι η Τουρ­κία διέ­θε­τε το πε­ρί­φη­μο θω­ρη­κτό «Yavuz», ωστό­σο έκρι­νε σκό­πι­μο να στα­μα­τή­σουν οι πε­ραι­τέ­ρω εξο­πλι­σμοί: η Ελ­λά­δα έτσι απέ­φυ­γε να αγο­ρά­σει το προ­τει­νό­με­νο, ως αντί­βα­ρο, θω­ρη­κτό «Σα­λα­μι­νία» από τη Γερ­μα­νία και διέ­θε­σε τα χρή­μα­τα για εσω­τε­ρι­κή ανόρ­θω­ση.

Και σε οι­κο­νο­μι­κό επί­πε­δο ωστό­σο υπήρ­ξαν πα­ρα­χω­ρή­σεις εκ μέ­ρους του Βε­νι­ζέ­λου (πχ. η εξί­σω­ση των πε­ριου­σιών που εγκα­τέ­λει­ψαν οι Ρω­μιοί στη Μικρά Ασία με εκεί­νες των Τούρ­κων που έφυ­γαν από την Ελ­λά­δα, σε εφαρ­μο­γή της συν­θή­κης της Λο­ζά­νης, αλλά και το γε­γο­νός ότι ο Βε­νι­ζέ­λος δέ­χτη­κε να επω­μι­στεί η Ελ­λά­δα όλο σχε­δόν το βάρος του Οι­κο­νο­μι­κού Συμ­φώ­νου, κα­τα­βάλ­λο­ντας στην Τουρ­κία απο­ζη­μί­ω­ση ύψους 440.000 λιρών Αγ­γλί­ας για τις κα­τα­πα­τη­μέ­νες πε­ριου­σί­ες της τουρ­κι­κής μειο­νό­τη­τας).

Ήταν τόσο ρα­γδαία η προ­σέγ­γι­ση των δύο πλευ­ρών τότε ώστε ο Βε­νι­ζέ­λος έφτα­σε στο ση­μείο να προ­τεί­νει τον Κεμάλ για το Βρα­βείο Νό­μπελ Ει­ρή­νης το 1932, ενώ το 1933 οι δύο χώρες υπέ­γρα­ψαν το σύμ­φω­νο της Εγκάρ­διας Συ­νεν­νό­η­σης, το οποίο εγ­γυό­ταν το απα­ρα­βί­α­στο των κοι­νών τους συ­νό­ρων.
Ασφα­λώς η συμ­φω­νία είχε με­γά­λο πο­λι­τι­κό τί­μη­μα για τον Βε­νι­ζέ­λο: η προ­ο­πτι­κή επα­νό­δου των προ­σφύ­γων στις εστί­ες τους εξα­φα­νι­ζό­ταν ορι­στι­κά και αυτό έφερε για πρώτη φορά τον ηγέτη των Φι­λε­λευ­θέ­ρων αντι­μέ­τω­πο με πολ­λούς από τους πρό­σφυ­γες, αλλά και με το εθνι­κι­στι­κό τμήμα του πλη­θυ­σμού. Στις εκλο­γές που ακο­λού­θη­σαν (1933) ο Βε­νι­ζέ­λος ητ­τή­θη­κε και έφυγε ορι­στι­κά από το πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο. Είχε ωστό­σο δια­σώ­σει τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό, επι­τρέ­πο­ντας ταυ­τό­χρο­να, με τον πε­ριο­ρι­σμό της κούρ­σας των εξο­πλι­σμών και την εξα­σφά­λι­ση των συ­νό­ρων, τη ρα­γδαία οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη και στις δύο πλευ­ρές του Αι­γαί­ου, μετά την κρίση του 1929.

Ιμπε­ρια­λι­σμός

Αν αυτά τα έπρα­ξε ένας αστός και απο­δε­δειγ­μέ­να φι­λο­πό­λε­μος πο­λι­τι­κός, θα πε­ρί­με­νε κα­νείς πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρα από έναν αρι­στε­ρό πο­λι­τι­κό, καθώς η ει­ρή­νη είναι η με­γα­λύ­τε­ρη αυ­τα­ξία για τον κόσμο των «από τα κάτω». Όμως η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ/ΑΝΕΛ και ο Αλ. Τσί­πρας δεν έχουν απο­ποι­η­θεί καμία από την πο­λι­τι­κή κλη­ρο­νο­μιά των προη­γού­με­νων αστι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων. Όπως και με τα μνη­μό­νια, έτσι και στην εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή, η Αθήνα όχι μόνον συ­νε­χί­ζει αλλά και εντεί­νει τη στενή συ­νερ­γα­σία με τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό άξονα ΕΕ-ΗΠΑ, αλλά και την πο­λι­τι­κο-οι­κο­νο­μι­κο-στρα­τιω­τι­κή συ­νερ­γα­σία με το Ισ­ρα­ήλ, την Αί­γυ­πτο και την Κύπρο. Πρό­κει­ται για πο­λι­τι­κές που στρέ­φο­νται ευ­θέ­ως κατά την Άγκυ­ρας η οποία βρί­σκε­ται σε προϊ­ού­σα ρήξη με τις πα­ρα­πά­νω δυ­νά­μεις.

Πράγ­μα­τι η ρήξη των σχέ­σε­ων της Τουρ­κί­ας με τις ΗΠΑ αγ­γί­ζει πλέον τα όρια της σύ­γκρου­σης με πολ­λα­πλά επει­σό­δια: την αγορά των ρω­σι­κών πυ­ραύ­λων S-400 από την Άγκυ­ρα και τη συ­νο­λι­κή ανα­θέρ­μαν­ση των σχέ­σε­ών της με τη Μόσχα. Την το­πο­θέ­τη­ση του ΝΑΤΟ στα ελ­λη­νο-τουρ­κι­κά σύ­νο­ρα και όχι π.χ. στα τουρ­κο-συ­ρια­κά. Την το­πο­θέ­τη­ση του μέχρι πρό­τι­νος στε­νού συμ­βού­λου του Τραμπ, Στί­βεν Μπά­νον πως «η Τουρ­κία είναι ο με­γα­λύ­τε­ρος κίν­δυ­νος για εμάς τις ΗΠΑ - είναι χει­ρό­τε­ρη και από το Ιράν». Τε­λευ­ταίο επει­σό­διο στην αντι­πα­ρά­θε­ση Ουά­σινγ­κτον και Άγκυ­ρας είναι η υπό­θε­ση του Ιρα­νο­α­ζέ­ρου Ρεζά Ζα­ράμπ, ο οποί­ος συ­νε­λή­φθη στις ΗΠΑ και δι­κά­ζε­ται επει­δή συμ­με­τεί­χε στην πα­ρα­βί­α­ση του εμπάρ­γκο κατά του Ιράν, όσον αφορά τη δια­κί­νη­ση πε­τρε­λαί­ου και άλλων εμπο­ρευ­μά­των. Η υπό­θε­ση εμπλέ­κει υπουρ­γούς και άλ­λους δη­μό­σιους λει­τουρ­γούς στην Τουρ­κία. Πρό­κει­ται για σαφή πο­λι­τι­κή πίεση προς τον Ερ­ντο­γάν ως αντί­βα­ρο στην πίεση που ασκεί αυτός για έκ­δο­ση του Γκιου­λέν (ο Γκιου­λέν είναι ο έμ­με­σος τρό­πος του Τούρ­κου προ­έ­δρου να ονο­μα­τί­ζει τις αμε­ρι­κα­νι­κές μυ­στι­κές υπη­ρε­σί­ες για την από­πει­ρα πρα­ξι­κο­πή­μα­τος το 2016). Μά­λι­στα η Άγκυ­ρα προ­χώ­ρη­σε σε νέα αντί­ποι­να, καθώς εξέ­δω­σε ένταλ­μα σύλ­λη­ψης εις βάρος του Γκρέιαμ Φού­λερ, πρώην αξιω­μα­τι­κού της CIA, ο οποί­ος φέ­ρε­ται να είχε δε­σμούς με την από­πει­ρα πρα­ξι­κο­πή­μα­τος.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση οι ΗΠΑ, αν δεν κα­τα­φέ­ρουν να επα­να­φέ­ρουν την Τουρ­κία στον «ίσιο δρόμο», όπως γρά­φει ένας συχνά καλά πλη­ρο­φο­ρη­μέ­νος Έλ­λη­νας δη­μο­σιο­γρά­φος, ετοι­μά­ζο­νται (και πάλι) να αντι­κα­τα­στή­σουν τον Ερ­ντο­γάν. «Και το ερώ­τη­μα αυτό απο­κτά ιδιαί­τε­ρο εν­δια­φέ­ρον, επει­δή οι Αμε­ρι­κα­νοί έχουν πλη­ρο­φο­ρί­ες ότι η υγεία του Τούρ­κου προ­έ­δρου εμ­φα­νί­ζει ση­μά­δια επι­δεί­νω­σης», το­νί­ζει ο ίδιος δη­μο­σιο­γρά­φος.

Σε αντί­στοι­χη κα­τά­στα­ση ρήξης βρί­σκο­νται και οι σχέ­σεις της Άγκυ­ρας με την ΕΕ-Γερ­μα­νία. Τε­λευ­ταίο επει­σό­διο στη ρήξη αυτή είναι η πε­ρι­κο­πή των κον­δυ­λί­ων που δί­νο­νται στην Τουρ­κία, ώστε να προ­σεγ­γί­σει την ΕΕ.

Ο Τσί­πρας

Τόσο το ευ­ρω­παϊ­κό και αμε­ρι­κα­νι­κό κα­τε­στη­μέ­νο όσο και η ελ­λη­νι­κή άρ­χου­σα τάξη με τους πο­λι­τι­κούς, πο­λι­τεια­κούς και μι­ντια­κούς εκ­προ­σώ­πους της πιέ­ζουν τον Τσί­πρα να μην απο­στεί από την «εθνι­κή στρα­τη­γι­κή» που πε­ρι­γρά­ψα­με πα­ρα­πά­νω. Π.χ. η γερ­μα­νι­κή εφη­με­ρί­δα «Neues Deutschland» προ­έ­βλε­πε ότι ο Τσί­πρας δεν θα είναι αρ­κού­ντως σκλη­ρός, όπως αρ­μό­ζει σε πρω­θυ­πουρ­γό της ΕΕ απέ­να­ντι στον Ερ­ντο­γάν τι­τλο­φο­ρώ­ντας το σχε­τι­κό άρθρο της «Ελ­λη­νι­κό δώρο για τη συμ­φι­λί­ω­ση». Όλοι τους πα­ρα­βιά­ζουν εντε­λώς ανοι­κτές θύρες: Το μόνο «δω­ρά­κι» που έχει να προ­σφέ­ρει στον Ερ­ντο­γάν ο Τσί­πρας είναι τους 9 αγω­νι­στές κουρ­δι­κής κα­τα­γω­γής που συ­νέ­λα­βε η ΕΛΑΣ στην Αθήνα (και τους οποί­ους «πε­ρι­ποι­ή­θη­κε» ανα­λό­γως όπως φαί­νε­ται στις φω­το­γρα­φί­ες, σε αντί­θε­ση με την ευ­γε­νι­κή αντι­με­τώ­πι­ση και τη δια­κρι­τι­κό­τη­τα που επι­φύ­λα­ξε στους Τούρ­κους πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες). Πρό­κει­ται για συλ­λή­ψεις-πρό­κλη­ση, αφού δεν υπάρ­χει κα­νέ­να επι­βα­ρυ­ντι­κό στοι­χείο ενα­ντί­ον τους, παρά μόνον ότι ανή­κουν σε θε­ω­ρού­με­νη ως «τρο­μο­κρα­τι­κή ορ­γά­νω­ση», το DHKP-C. Αν «τρο­μο­κρα­τι­κή ορ­γά­νω­ση» θε­ω­ρεί­ται ό,τι δη­λώ­νει η κάθε εξου­σία, και ει­δι­κά η Τουρ­κία, τότε θα έπρε­πε και οι ΗΠΑ να συλ­λά­βουν και να εκ­δώ­σουν τους γκιου­λε­νι­στές της FETO. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι ο ιδρυ­τής και ηγέ­της  του DHKP-C, Ντουρ­σούν Κα­ρα­τάς, ζούσε ελεύ­θε­ρος στην Ολ­λαν­δία ως το θά­να­τό του, το 2008, πα­ρό­τι εθε­ω­ρεί­το σε­ση­μα­σμέ­νος «τρο­μο­κρά­της».

Σύμ­φω­να με τα ρε­πορ­τάζ του Τύπου, κατά τη δι­πλω­μα­τι­κή προ­ε­τοι­μα­σία της επί­σκε­ψης Ερ­ντο­γάν, η ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά επέ­με­νε πως ό,τι δη­λω­θεί επί ελ­λη­νι­κού εδά­φους, θα πρέ­πει να έχει προ­συμ­φω­νη­θεί. Εθνι­κι­στι­κές, στρα­τιω­τι­κές και πα­ρα­στρα­τιω­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις πί­ε­σαν με ανα­κοι­νώ­σεις τους να μην επι­τρα­πεί η επί­σκε­ψη του Ερ­ντο­γάν στη Δ. Θράκη. Ασφα­λώς οι εθνι­κι­στές έχουν δύο μέτρα και δύο σταθ­μά, καθώς κατά και­ρούς Έλ­λη­νες υπουρ­γοί και πρό­ε­δροι της Δη­μο­κρα­τί­ας αλώ­νι­ζαν σε μειο­νο­τι­κές πε­ριο­χές, άλλης χώρας, δηλ. της Αλ­βα­νί­ας (Σα­μα­ράς, Πα­πού­λιας κ.λπ.), χωρίς αυτό να ενο­χλεί κα­νέ­ναν στην Ελ­λά­δα. Η κυ­βέρ­νη­ση σή­με­ρα φά­νη­κε να εν­δί­δει στις πιέ­σεις αυτές καθώς ζή­τη­σε από τον Ερ­ντο­γάν να προ­συμ­φω­νή­σουν για το τι θα πει προς την τουρ­κι­κή μειο­νό­τη­τα.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση και οι δύο ηγέ­τες προσ­δο­κού­σαν από την επί­σκε­ψη οι­κο­νο­μι­κά οφέλη για τις άρ­χου­σες τά­ξεις τους, αλλά και πο­λι­τι­κά οφέλη, που θα με­τρί­α­ζαν τη λαϊκή δυ­σα­ρέ­σκεια και στις δύο χώρες – στη μία λόγω των μνη­μο­νί­ων, και στην άλλη λόγω της αντι­δη­μο­κρα­τι­κής οπι­σθο­δρό­μη­σης. Τον Φε­βρουά­ριο θα συ­γκλη­θεί στη Θεσ­σα­λο­νί­κη το επό­με­νο Ανώ­τα­το Συμ­βού­λιο Συ­νερ­γα­σί­ας των δύο χωρών, σε επί­πε­δο πρω­θυ­πουρ­γών, με τον Μπι­να­λί Γιλ­ντι­ρίμ να ηγεί­ται της τουρ­κι­κής αντι­προ­σω­πεί­ας. Εκεί θα κλεί­σουν κά­ποιες από τις μπίζ­νες που θα συμ­φω­νή­σει ο Τσί­πρας με τον Ερ­ντο­γάν. Αλλά η προσ­δο­κία για διαρ­κή ει­ρή­νη στο Αι­γαίο θα πα­ρα­μεί­νει άπια­στο όνει­ρο. Οι υδρο­γο­νάν­θρα­κες, οι με­γά­λες πε­τρε­λαϊ­κές εται­ρί­ες, η όλο και με­γα­λύ­τε­ρη έντα­ξη της Ελ­λά­δας στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς στην πε­ριο­χή της Α. Με­σο­γεί­ου, έχουν από­λυ­τη προ­τε­ραιό­τη­τα.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την "Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά"

Μέσο : https://rproject.gr/

Φιλελευθερισμός και αναρχισμός.

Καταναλώνω, άρα υπάρχω.

Επίδειξη υποτέλειας από τον Τσίπρα στον Τραμπ.

Η ποινικοποίηση των μετρητών είναι γεγονός.

Ελληνικό: Επένδυση- καζίνο, κυβέρνηση –γκρουπιέρης

Ετούτος ο κόσμος τέλειωσε.

Κόκκινα δάνεια, μαύρα κοράκια.

Από τήν Κρίση το 1893 στήν Κρίση το 2009 διαφορές και ομοιότητες

Η δολοφονική πλευρά του καπιταλισμού.

Μεταλλάσοντας τη πληροφορία σε διασκέδαση

Από τον Γιώργο Πάσχο

Διαβαίνοντας τον εικοστό πρώτο αιώνα, τον αιώνα που στιγματίζει η μεταμοντέρνα κοινωνία της πληροφορίας, οι άνθρωποι τείνουν να αναδειχθούν σε θηρευτές της ίδιας της πληροφορίας. Η ψηφιοποίηση και η ταχεία διάχυση της, την έκαναν προσιτή σε ευρείες μάζες του πληθυσμού και πλέον αποτελεί το σημαντικότερο συστατικό του νέου μέσου κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης, ενώ στα χέρια των ΜΜΕ τείνει να συνυφασθεί  με την διασκέδαση και την ακόρεστη κατανάλωση

«Αν υπάρξει ένα ζοφερό μέλλον για τον κόσμο δεν θα είναι τύπου Οργουελ αλλά μάλλον τύπου Χάξλεϊ, μια κοινωνία ευμάρειας και βλακώδους ζωής». Αυτή η φράση από το βιβλίο του N. Postman ‘Amusing ourselves to death’ περιέχει αυτούσιο το νόημα της μετάλλαξης της πληροφορίας σε διασκέδαση. Πλέον οι άνθρωποι δεν ζουν σε μια κοινωνία που ζητά την αναβάθμιση και την πρόοδο, αλλά την εύκολη διασκέδαση. Την διασκέδαση που θα τους προσδώσει πρόσκαιρη ικανοποίηση οδηγώντας τους  με μαθηματική ακρίβεια στην λήθη. Για αυτό τον λόγο τα τελευταία χρόνια ευδοκιμεί τόσο στον έντυπο τύπο όσο και  στην τηλεόραση η ιδέα του infotainment, δηλαδή η εξελιγμένη εμπορευματοποίηση των media που υπονομεύει την ειδησεογραφία και την ορθή ενημέρωση με απώτερο σκοπό το κέρδος.

Πιο απλά, η ενημεροδιασκέδαση  είναι μια διαδικασία κατά την οποία κυρίως η τηλεόραση, λόγω της τεράστιας απήχησης που έχει στο κοινό, και τα υπόλοιπα μέσα δευτερευόντως, μετατρέπονται από φορείς που  επικοινωνούν  σοβαρά ζητήματα της δημόσιας σφαίρας, σε μορφές φθηνής ψυχαγωγίας που τυγχάνει να συμπεριλαμβάνουν και κάποια χρήσιμα στοιχεία για τον δημόσιο βίο. Όπως πολύ εύστοχα τονίζουν οι εκπρόσωποι της Σχολής της Φρανκφούρτης στα πλαίσια μιας νεομαρξιστικής κριτικής των καπιταλιστικών κοινωνιών, η τάση αυτή, άμεσα συνδεόμενη με την μαζική κουλτούρα, επινοήθηκε για να κυριεύσει  τον ελεύθερο χρόνο του σκληρά εργαζόμενου ανθρώπου.

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της μετάλλαξης της πληροφορίας σε διασκέδαση και κατ’ επέκτασιν της ενημερωδιασκέδασης είναι τα κεντρικά δελτία ειδήσεων. Η μουσική που ανοίγει το πρόγραμμα, οι μεγάλοι τίτλοι ειδήσεων, τα βίντεο και βεβαίως τα διαλείμματα για διαφημίσεις αποτελούν ένα οπτικοακουστικό πακέτο το οποίο προσφέρει διασκέδαση στο κοινό. Οι θεατές συντονίζονται ‘κάθε βράδυ στις οκτώ’ με σκοπό να παρακολουθήσουν ένα ακόμα ψυχαγωγικό πρόγραμμα -απλώς αυτή τη φορά λίγο πιο σοβαροφανές . Η εικόνα υπερισχύει του λόγου και έτσι δημιουργείται ένα εύπεπτο και εύκολο show. Βεβαίως σε αυτό συμβάλει κατά κόρον και η χρονική διάρκεια παρουσίασης των ειδήσεων καθώς πλέον παρατηρείται μια αύξηση της διάρκειας των δελτίων ειδήσεων και μια μείωση στην παρουσίαση κάθε είδησης, η οποία πλέον διαρκεί 45 δευτερόλεπτα.

Συνεπακολούθως, ο σκοπός των δελτίων βασίζεται στη συντομία κάθε είδησης έτσι ώστε να προσελκύεται το ενδιαφέρον του κοινού μέσω της ποικιλίας, της ταχύτητας και της δράσης και ως εκ τούτου να γίνονται ελκυστικά προς το διαφημιστικό προϊόν. Ένα διαφημιστικό προϊόν  που έχει ως απώτερο σκοπό την τόνωση του υπερκαταναλωτισμού, ενός κοινωνικά κατασκευασμένου καπιταλιστικού θεσμού, ο οποίος καταβάλει την ύστατη προσπάθεια να διατηρήσει την κυριαρχία του. Σειρές ανούσιων αριθμών σε slide shows για την ανάκαμψη της οικονομία, βίντεο για την εγκληματικότητα και ψευδείς ειδήσεις καλλιεργούν μια κουλτούρα κατά την οποία το αληθινό έγκλημα και οι κατασκευασμένες εγκληματικές ιστορίες συγχέονται. Η φαντασίωση υπερβαίνει την πραγματικότητα και ο τηλεθεατής μετατρέπεται σε έναν προστατευμένο από την ασφάλεια του σπιτιού του και αχόρταγο μεταμοντέρνο ηδονοβλεψία.

Όπως είχε τονίσει και ο Beaudillard, η «υπερπραγματικότητα» (hyperreality) ενσαρκώνεται μέσω της διάσπαση της πραγματικότητας και της μιντιακής αναπαράστασης της πραγματικότητας. Σε αυτόν τον τεχνολογικά κατασκευασμένο κόσμο, η εικόνα είναι πιο «πραγματική» από την ίδια την πραγματικότητα.Ως εκ τούτου, τα σημεία γίνονται δυνατότερα από την αλήθεια.Μπορεί να ειπωθεί ότι πλέον ακόμα και ο καιρός παρουσιάζεται με έναν τόσο θεαματικό εικονοπλαστικό τρόπο όσο αρμόζει σε έναν τυφώνα η σε μια καταιγίδα. Καθώς λοιπόν οι ειδήσεις έχουν εμπορευματοποιηθεί, η ανάγκη τους για υπεραπλούστευση και μετατροπή σε ψυχαγωγικά προϊόντα έχει καταστεί ζωτικής σημασίας για τους ενημερωτικούς οργανισμούς. Στην Ελλάδα, αυτή η επικίνδυνη τάση προς φθηνότερες και ανάλαφρες ειδήσεις με διασκεδαστικά στοιχεία ενσαρκώθηκε στο παλιό δελτίο ειδήσεων του Star Channel, το οποίο παρουσίαζε ευτελείς lifestyle ειδήσεις, χρησιμοποιώντας τη σημειολογία των εικόνων έτσι ώστε να συγκεντρώσει ένα σεβαστό μερίδιο τηλεθέασης και να αποκομίσει κέρδη από τις διαφημιστικές εταιρίες.

Οι επιπτώσεις της μετάλλαξης της πληροφορίας σε ένα εύπεπτο και προσιτό προϊόν είναι αρκετές και παρουσιάζονται τόσο κατά την δημιουργία της είδησης από τους δημοσιογράφους όσο και κατά την διαδικασίας της πρόσληψης της από το κοινό. Αρχικά οι δημοσιογράφοι, λόγω της εμπορευματοποίησης των ειδήσεων, οδηγούνται σε μια διαδικασία αναζήτησης τους που είναι εύκολη στην κάλυψη, φθηνή και σύντομη. Δεν ξοδεύεται πολύτιμος χρόνος σε παρουσίαση μακροσκελών ερευνών που έχουν ως σκοπό να θίξουν σημαντικά κοινωνικά ζητήματα. Η πολιτική ειδησεογραφία των τηλεοπτικών δελτίων τείνει να «περιθωριοποιηθεί» για λόγους που υπάγονται στον εμπορευματικό χαρακτήρα των ΜΜΕ και τις συνθήκες ανταγωνισμού που δημιουργεί η ελεύθερη αγορά και η  υπερβολική προσφορά πηγών ψυχαγωγίας και ενημέρωσης. Εξάλλου, η χρήση και μόνο του νεολογισμού «infotainment» ιεραρχεί την «αποκαλυπτική» δημοσιογραφία πιο πάνω από την κοινωνικά υπεύθυνη έρευνα πεδίου και προωθεί την δημοσιογραφία της ανακύκλωσης και της αντιγραφής.. Η οικονομική και σύντομη είδηση που προωθείται κατά κύριο λόγο εξαιτίας της επικράτησης της ενημερωδιασκέδασης χαρακτηρίζεται από ανυπόγραφα άρθρα τα οποία είναι εύκολα στη αντιγραφή. Ως αποτέλεσμα τόσο η εργασία όσο και ο μισθός του δημοσιογράφου μειώνονται. Καθίσταται πλέον περιττός, καθώς ο οργανισμός στον οποίο εργάζεται επιζητεί το γρήγορο και διασκεδαστικό και όχι ένα ρεπορτάζ το οποίο θα βάλει σε σκέψη το κοινό και θα το αφυπνίσει. Οι δημοσιογράφοι περιθωριοποιούνται και χάνουν την δουλειά τους από bloggers του διαδικτύου και εν δυνάμει δημοσιογράφους που απλά ανακυκλώνουν ειδήσεις με οικονομία χρόνου.

Εν συνεχεία, επιπτώσεις εντοπίζονται και κατά την πρόσληψη των ειδήσεων από τους τηλεθεατές. Καθώς ένα δελτίο ειδήσεων παρουσιάζει με απίστευτη ταχύτητα γεγονότα και ειδήσεις περνώντας από το ένα θέμα στο άλλο με τη γνωστή φράση and now this, δεν δίνει τη δυνατότητα στο κοινό να επεξεργαστεί τα όσα έχει ακούσει και να κατανοήσει το νόημα τους. Το αποτέλεσμα; Γνωστό!.  Οι θεατές παρασύρονται από την εναρκτήρια μουσική του προγράμματος, τα φώτα, τα βίντεο και τα καταπληκτικά γραφικά με αποτέλεσμα να ξεχάσουν τον απώτερο σκοπό για τον οποίο συντονίστηκαν στο πρόγραμμα αυτό, ο οποίος είναι η ενημέρωση τους για τα γεγονότα της ημέρας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η είδηση αυτή καθαυτή έρχεται σε δεύτερη μοίρα καθώς προέχει η προσέλκυση του κοινού όλων των ηλικιών έτσι ώστε να εκτοξευθεί η διαφημιστική αξία κατά τη διάρκεια του προγράμματος. Με εφαλτήριο αυτή την κατάσταση η δημοσιογραφία μπορεί να οδηγήσει το κοινό στην παραπληροφόρηση. Υποτιθέμενες ιστορίες ανθρωπίνου ενδιαφέροντος διανθίζονται με απάνθρωπη εικονική και ηχητική βαναυσότητα και οδηγούν στη πλήρη καλλιέργεια της πολιτικής άγνοιας.

Χρησιμοποιώντας τα διάφορα τεχνικά μέσα που έχει στα χέρια του ένα δελτίο ειδήσεων μπορεί να αποπροσανατολίσει τους τηλεθεατές και να διαστρεβλώσει τα γεγονότα αποκρύπτοντας παράλληλα την αλήθεια δίχως κάποιος να το καταλάβει. Πρέπει να έχουμε πάντα υπόψιν τη  θεωρία της «υποδόριας βελόνας» η οποία τονίζει τη τάση των κυρίαρχων ΜΜΕ να ασκούν άμεση και ισχυρή επιρροή στα ακροατήρια τους καθώς και τη θεωρία της διαμόρφωσης της ημερήσιας διάταξης η οποία τονίζει την ιδιαίτερη ικανότητα των ΜΜΕ να διαμορφώνουν τον κατάλογο με τα ζητήματα που θεωρούν σημαντικά και να επηρεάζουν την ποικιλία των θεμάτων που μπορεί να συζητήσει το κοινό. Συνδυάζοντας τις δύο θεωρίες και εξαιτίας της ενημερωδιασκέδασης, μπορεί να συντελεστεί μια χειραγώγηση του κοινού όχι μόνο από τα ΜΜΕ αλλά και από τους ίδιους τους πολιτικούς ηγέτες που έχουν μετατραπεί, εξαιτίας της κοινωνίας του θεάματος όπου ζούμε, σε τηλεοπτικούς σταρ και επιζητούν ψήφους μονάχα μέσω της τηλεόρασης.

Οι τεχνολογικές και οικονομικές εξελίξεις που έχουν συμβεί τα τελευταία έχουν δημιουργήσει μια νέα κοινωνία γρήγορης, οικονομικής και εύκολης πληροφορίας και θεάματος. Πρώτα η τηλεόραση και δευτερεύοντος τα υπόλοιπα μέσα χρησιμοποίησαν τα νέα τεχνολογικά μέσα προς όφελος τους με απώτερο σκοπό την αποκόμιση σημαντικών κερδών. Έτσι ο όρος ενημερωδιασκέδαση ήρθε για να χαρακτηρίσει την εποχή μας και να αποδείξει ότι η μετάλλαξη της πληροφορίας σε διασκέδαση είναι γεγονός ήδη συντελεσμένο. Το κοινό επιζητεί θέαμα και εύπεπτο τηλεοπτικό προϊόν δίχως να ενδιαφέρεται για τις τρέχουσες εξελίξεις. Συνεκτιμώντας αυτή τη γενικότερη κατάσταση τα κυρίαρχα ΜΜΕ την χρησιμοποίησαν ως ένα υπερ- όπλο μαζικής κοινωνικής αποχαύνωσης , το οποίο έδωσε στο κοινό ό,τι ζητάει δίχως δεύτερη σκέψη.

*Φοιτητής Επικοινωνίας και ΜΜΕ, ΕΚΠΑ

Μέσο : http://www.nostimonimar.gr/

Συμβαίνουν αυτά στην Ιστορία…

Ω! τι κόσμος μπαμπά…

Φτηνόπωρο

Θα μείνουμε «έξω απ’ το χορό»;

Η φτώχεια είναι μορφή γενικευμένου πολέμου!

Αριστερά και επιχειρηματικότητα.

Φοβάμαι…

Monsanto –Bayer: Τοξική Συνενοχή.

ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ)

«Ελέγξτε το πετρέλαιο και θα ελέγχετε έθνη.
Ελέγξτε το φαγητό και θα ελέγχετε τον κόσμο».
Χένρι Κίσινγκερ 1974

Οι γεωργικοί σπόροι είναι η βάση της διατροφής μας, στην ουσία είναι η αφετηρία της διατροφικής αλυσίδας του ανθρώπου και ο βασικός κρίκος της ανθρώπινης ανάπτυξης.

Να όμως που εταιρείας όπως η Monsanto, η Seminis, η Bayer- Aventis, η Dupont, η Syngenta, η Νovartis η Pioneer, η AstroZeneca ιδιωτικοποίησαν και μονοπώλησαν την σποροπαραγωγή, μεθοδευμένα εξαφάνισαν τις τοπικές και φυσικές ποικιλίες, δημιούργησαν και  κατοχύρωσαν, με πολιτικές αποφάσεις, εμπορικά κανάλια, και ακόμα χειροτέρα δημιούργησαν την «πνευματική ιδιοκτησία» τους επί των γεωργικών προϊόντων. Αυτό σημαίνει ότι ο αγρότης δεν μπορεί να συλλέξει και να φυλάξει τους σπόρους του διότι δεσμεύεται με συμβόλαιο να τους αγοράζει κάθε χρόνο με βάση τους όρους της εμπορίας και του μάρκετινγκ που καθορίζει η πολυεθνική εταιρεία. Έτσι οι εταιρίες αποκτούν το αποκλειστικό «δικαίωμα χρήσης του σπόρου» που τους «ανήκει πνευματικά», καθώς και των πωλήσεων  οποιουδήποτε παράγωγου προϊόντος προέρχεται από αυτόν τον σπόρο.

Αποκορύφωμα αυτής της πρακτικής αποτελεί η προώθηση από την καπιταλιστική πολιτική εξουσία της συμφωνίας TRIP’S (Trade-Related Aspects of Intellectual Property Rights) το 2001. Άλλωστε οι νόμοι της καπιταλιστικής πολιτικής εξουσίας είναι το μέσο ώστε να ικανοποιούνται οι κερδοφόρες ανάγκες των εταιρειών. Μια χειροπιαστή αντανάκλαση αυτής της πραγματικότητας  αποτελεί η συμφωνία TRIP’S, η οποία  επιβάλλει πλήθος συνθηκών και νομικών δεσμεύσεων με σκοπό τα κράτη να  υποχρεωθούν να προσαρμόσουν τη νομοθεσία τους με τέτοιον τρόπο ώστε να επιτραπεί η χρήση  πατενταρισμένων γονιδίων, φυτών, ζώων, βακτηρίων ή ιών καθώς και την προστασία  όλων των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας των πολυεθνικών.  Έτσι κι αλλιώς καθώς οι πολυεθνικές κατέληξαν να κυριαρχούν πάνω σε κάθε μορφή  κοινωνικής δράσης η ιδανική αντίληψη που έχουν για την φύση δεν μπορεί να είναι άλλη από την κυριαρχία πάνω σε αυτήν.

Οι πολυεθνικές εταιρείες όρισαν την ατζέντα με τέτοιον τρόπο ώστε από την Τζακάρτα ως το Τόκιο από το Παρίσι ως το Μεδεγίν ο κόσμος να πρέπει να καταναλώνει το ίδιο αγροτοδιατροφικό τυποποιημένο βιομηχανικό προϊόν.

Ωστόσο ο συγκεκριμένος τρόπος εξαναγκαστικής ιδιωτικοποίησης των σπόρων δημιούργησε τις δικές του ιδεολογικές ανάγκες. Για να πειστούν οι λαοί, οι πολυεθνικές προωθούν ασταμάτητα τον μύθο ότι εργάζονται με γνώμονα το συμφέρον της «διεθνούς κοινότητας» και όλες οι προσπάθειες  τους στον τομέα της  βιοτεχνολογία των τροφίμων γίνονται για να νικηθεί η πείνα στον πλανήτη.

Ήταν το 1960 όταν οι χειροτέχνες βιολόγοι της Monsanto επενέβησαν στο κυτταρικό μηχανοστάσιο των γεωργικών σπόρων, στην αφετηρία δηλαδή της διατροφικής αλυσίδας του ανθρώπου, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν σπόροι χίμαιρες τους οποίους ποτέ η φύση δεν θα τους δημιουργούσε.
Μην θεωρηθεί όμως ότι η καλή μας εταιρεία έκανε ότι έκανε για το κέρδος της ή για να καταστρέψει τις τοπικές ποικιλίες ώστε να ιδιοποιηθεί παγκόσμια τους σπόρους, να μονοπωλήσει την αγορά και να αποκλείσει τους μικρούς τοπικούς αγρότες από τη γη τους άρα να διευκολύνει την αρπαγή της γης από τις πολυεθνικές.

Όχι, η Monsanto είχε όραμα ανθρωπιστικό, ήθελε να προσφέρει, διότι, όπως τόνισε ο αντιπρόεδρος της Κάρολ Χόχβαλτ το 1962: «Είναι απολύτως αναμενόμενο το ότι μέσω της τροποποίησης της γενετικής πληροφορίας(…) (σ.σ. αυτή) θα αποτελούσε στην κυριολεξία ένα θαύμα για την αντιμετώπιση της πείνας και του υποσιτισμού».

Εν τούτοις η Monsanto  άφησε μία κληρονομιά στην ανθρωπότητα που δεν μπορεί να ξεχαστεί: Το  Agent Orange! Με αυτήν την διοξίνη, ένα απάνθρωπο χημικό και βιολογικό όπλο, τα αμερικανικά βομβαρδιστικά ψέκασαν το Βιετνάμ για να εξαλείψουν το ζιζάνιο του κομμουνισμού. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν τερατογενέσεις, θάνατοι από καρκίνο, ερήμωση περιοχών ολόκληρων, αποτέλεσμα  της μόλυνσης που προκάλεσαν οι ΗΠΑ.

Ωστόσο οι μεταλλαγμένοι σπόροι της εταιρείας Monsanto που καλλιεργούνται παγκόσμια καλύπτουν 100 εκατομμύρια εκτάρια. Ένα εκτάριο ισούται με 10.000 τ.μ. Για να γίνει πιο κατανοητό το μέγεθος, στην Ελλάδα η καλλιεργήσιμη γη ανέρχεται στα 4,4 εκατομμύρια εκτάρια.

 Τα μισά σχεδόν των καλλιεργήσιμων εδαφών που χρησιμοποιούν σπόρους της Monsant βρίσκονται στις ΗΠΑ και ακολουθεί η Αργεντινή, η Βραζιλία, ο Καναδάς, η Παραγουάη, η Κίνα, η Νότια Αφρική, και η Ινδία. Με εξαίρεση την Ισπανία και την Ρουμανία η Ευρώπη είχε μείνει στο απυρόβλητο.

Στην Ινδία οι αγρότες μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν στα όλο και αυξανόμενα έξοδα της αγροτικής παραγωγής τους μιας και είναι υποχρεωμένοι αφενός να αγοράζουν συνεχώς τους σπόρους τους και τα χημικά που απαραίτητα τους συνοδεύουν, αφετέρου να πωλούν το προϊόν τους σύμφωνα με τις τιμές που ορίζει το χρηματιστήριο τροφίμων που βρίσκεται στο Σικάγο, οδηγούνται στην αυτοκτονία. Τα τελευταία 15 χρόνια 200.000 αγρότες έχουν αυτοκτονήσει στην πολύπαθη Ινδία.

Πάνω από πενήντα χρόνια πέρασαν από την δήλωση του Κάρολ Χόχβαλτ, όμως τα εκατοντάδες εκατομμύρια που λιμοκτονούν παγκοσμίως παραμένουν. Γιατί , όπως καταγγέλλει η Ινδή αγωνίστρια Βαντάνα Σίβα στον Γιώργο Αυγερόπουλο στο ντοκιμαντέρ «Πεθαίνοντας στην Αφθονία» : «Η πείνα, που έχει γίνει μόνιμη και παγκόσμια, είναι ολοκληρωτικά δημιουργία του παγκόσμιου επισιτιστικού συστήματος, το οποίο δεν έχει δημιουργηθεί για να θρέφει τους λαούς του κόσμου, αλλά για να μεγιστοποιεί τα κέρδη της Μονσάντο, για τους σπόρους, της Κάργκιλ, για το εμπόριο, για να πουλάνε παρασιτοκτόνα, φυτοκτόνα, λιπάσματα (…) Την περίοδο 2007-08 ενώ οι τιμές των τροφίμων διπλασιάστηκαν, τα κέρδη αυτών των εταιριών επίσης διπλασιάστηκαν».

Ας αναλογιστούμε: Σήμερα, που ένα παιδί πεθαίνει από την πείνα κάθε 30 δευτερόλεπτα και κάθε χρόνο  πεθαίνουν από υποσιτισμό  έξι εκατομμύρια  πριν κλείσουν το πέμπτο έτος της ηλικίας τους, ανακοινώνεται η συμφωνία μεταξύ  Monsanto και Bayer που κατοχύρωσε την εξαγορά της πρώτης από την δεύτερη  με τίμημα 66 δισ. δολ, σε μετρητά παρακαλώ !

Η Bayer ήταν θυγατρική από το 1925 της εταιρείας που ξεχώρισε στο φασιστικό καθεστώς της Γερμανίας, IG Farben κατασκευάστρια του χημικού «Zyclon Β» που χρησιμοποίησαν οι φασίστες στους θαλάμους αεριών. Η μεγάλη επιτυχία της Bayer ήταν η ανακάλυψη και η παρασκευή της ηρωίνης, που την λάνσαρε ως αντιβηχικό φάρμακο  και ως μη εθιστικό υποκατάστατο της μορφίνης. Η ηρωίνη βρισκόταν στα ράφια των φαρμακειών και πωλούνταν  ελεύθερα από το 1898 ως το 1910.

Bayer και Monsanto συγχωνεύτηκαν δημιουργώντας τό μεγαλύτερο παγκοσμίως μονοπώλιο στους σπόρους και στην χημική βιομηχανία ανοίγοντας ταυτόχρονα μια πόρτα για να μπουν οι γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί στην Ευρώπη, με σίγουρο σκοπό να αντιμετωπίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση την πείνα και του υποσιτισμό στο κόσμο. Αυτό είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο ο Γενικός Γραμματέας της Copa-Cogeca της ΕΕ Pekka Pesonen. Τα λόγια του: «η αύξηση της παραγωγικότητας (με τροποποιημένους σπόρους) της ΕΕ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσει στην καταπολέμηση της πείνας και του υποσιτισμού σε όλο τον κόσμο». Δημοσίευμα: 01/08/2016 SKAI.

Εκείνο που πραγματικά προκαλεί ίλιγγο είναι ότι οι πολυεθνικές θέτουν οι ίδιες τους κανονισμούς στους εαυτούς τους και πιστεύουν πως έχουν νόμιμα ρόλο στην διακυβέρνηση της κοινωνίας. Μοναδικό σκοπό έχουν να αυξηθούν τα κέρδη και να επιβάλουν τον νόμο τους παντού στο κόσμο ώστε να οικειοποιηθούν την πιο κερδοφόρα από όλες τις αγορές: Την αγορά τροφίμων!

Όμως αναρωτιόμαστε αν αυτό το τεράστιο ποσό της «εξαγοράς» της Monsanto από την Bayer θα μπορούσε να θρέψει όλους τους πεινασμένους του κόσμου από τώρα ως την αιωνιότητα μαζί με το επιδόρπιο…
πηγή....//www.imerodromos.gr/

Φιλελευθερισμός και Δικαιοσύνη.

Τούτοι οι χαμένοι που ποτέ δε ζήσαν .

Η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης.

Υποταγή, Αποφυγή και Ψευδοεπανάσταση.

Η φτώχεια των ανθρώπων, ο πλούτος των εθνών.

ΟΙ γελωτοποιοί του ΣΥΡΙΖΑ.

Άνισος ο αγώνας. Δε σου το ‘παν όταν γεννήθηκες.

Εχθρός του κακού το χειρότερο!

Τα εργατικά δικαιώματα μετά το 4ο Μνημόνιο… εχθρός του κακού το χειρότερο!

Απόστολος Καψάλης (επιστημονικός συνεργάτης ΙΝΕ/ΓΣΕΕ)

Είναι αλήθεια ότι στο πλαίσιο του πολυσέλιδου 4ου Μνημονίου (Νόμος 4472/2017 και επισυναπτόμενο σε αυτόν Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2018 -2021) οι διατάξεις, οι οποίες αφορούν σε θέματα εργατικής νομοθεσίας δεν είναι παρά ελάχιστες. Παράλληλα, καλλιεργείται η αίσθηση, κυρίως από κυβερνητικούς κύκλους και φίλα προσκείμενα ΜΜΕ, ότι όχι μόνον δεν ενισχύεται η τάση αποδόμησης της εργατικής νομοθεσίας των πρώτων 5 μνημονιακών ετών της περιόδου (2010-2017), αλλά επιπλέον ότι έγινε η αρχή της αποκατάστασης της εργασιακής απορρύθμισης που προκλήθηκε από τις προ ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κυβερνήσεις. Ωστόσο, αποτιμώντας προσεχτικά το κείμενο του 4ου Μνημονίου διαπιστώνεται ότι η πραγματική εικόνα είναι πολύ διαφορετική, εφόσον προκύπτουν τρία βασικά δυσοίωνα συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον των εργασιακών σχέσεων στην Ελλάδα.

1. Νέο επεισόδιο στην απορρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας

Λίγες μεν, αλλά απορρυθμιστικές της ατομικής και συλλογικής εργατικής νομοθεσίας, είναι οι σχετικές διατάξεις του 4ου Μνημονίου:

α) απελευθερώνεται πλήρως η κυριακάτικη εργασία για έξη μήνες κάθε έτος σε γεωγραφικές περιοχές, όπου, ιδίως, την τουριστική περίοδο Μάη-Οκτώβρη απασχολείται η μεγάλη πλειοψηφία των εμποροϋπαλλήλων της χώρας (Αθήνα, Πειραιάς, Θεσσαλονίκη),

β) διευκολύνονται οι ομαδικές απολύσεις με την κατάργηση του βέτο του Υπουργείου Εργασίας και την παραπομπή του ζητήματος σε ειδικό τμήμα του ΑΣΕ με εργατική μειοψηφία στη σύνθεσή του και αρμοδιότητες ελέγχου αποκλειστικά της τυπικής διαδικασίας περί την πρότερη διαβούλευση του εργοδότη με την εργατική πλευρά στην επιχείρηση, εφόσον η εκπόνηση εναλλακτικού κοινωνικού πλάνου είναι, ταυτόχρονα, προαιρετική και αφηρημένη,

γ) μειώνεται ο αριθμός των ημερών αμειβόμενης συνδικαλιστικής άδειας για κάποιες περιπτώσεις συνδικαλιστών σε μη αντιπροσωπευτικές οργανώσεις του ιδιωτικού τομέα και επεκτείνονται οι λόγοι νόμιμης απόλυσης προστατευόμενων συνδικαλιστικών στελεχών,

δ) νομιμοποιείται ρητά η έμμεση ανταπεργία και μάλιστα η πλέον σκληρή εκδοχή της, το μισθολογικό lock-out, δηλαδή η δυνατότητα μη καταβολής μισθού στους μη απεργούς, μέσα από την επιτάχυνση της διαδικασίας της δικαστικής κρίσης περί την υπερημερία του εργοδότη για μη αποδοχή της εργασίας αυτών των εργαζομένων σε περίπτωση απεργίας,

ε) επεκτείνεται, έπειτα και από την τροπολογία της 9ης Ιουνίου 2017, επ’ αόριστον η αναστολή της ισχύος των αρχών της εύνοιας και της επεκτασιμότητας των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, εφόσον η αναβίωση τους εξαρτάται άμεσα από την επίτευξη των οικονομικών στόχων του Μνημονίου.

2. Προσδοκία μόνο για εξακολούθηση της απομείωσης της εργατικής προστασίας στο άμεσο μέλλον και μάλιστα σε νέα πεδία

Στο κείμενο του 3ου Μνημονίου τον Αύγουστο του 2015, το οποίο δεν καταργείται, αλλά εξακολουθεί εκ παραλλήλου να ισχύει με το 4ο, η ελληνική πλευρά δεσμεύτηκε ρητά να απόσχει από οποιαδήποτε βελτιωτική παρέμβαση στην αγορά εργασίας, από την οποία θα μπορούσε να προέλθει η επαναφορά της εργατικής νομοθεσίας στα προ-μνημονιακά επίπεδα. Επιπρόσθετα, από τις απορρυθμίσεις που συνοπτικά παρουσιάστηκαν αμέσως πριν και από τις τροπολογίες της 9ης Ιουνίου στο πλαίσιο των προαπαιτουμένων για την εκταμίευση της σχετικής δόσης συμπεραίνεται ότι, εφόσον με οποιαδήποτε μνημονιακή αφορμή υποχρεωθεί ο νομοθέτης να παρέμβει σε θέματα εργατικής νομοθεσίας, οι μεταρρυθμίσεις θα έχουν αρνητικό πρόσημο, θα μειώνουν ή θα εξαλείφουν εργασιακά δικαιώματα και σε καμία περίπτωση δεν θα αποκαθιστούν στο ελάχιστο τη μεγάλη καταστροφή που έχει τελεστεί τα τελευταία επτά χρόνια. Η εργασιακή ζούγκλα ήρθε για να παραμείνει υποθηκεύοντας το εργασιακό μέλλον και των επόμενων γενεών της μισθωτής εργασίας.

Είναι επίσης σαφές ότι η απαρέγκλιτη τήρηση των μνημονιακών δεσμεύσεων στο άμεσο μέλλον είναι δυνατόν να ενεργοποιήσει την ανάγκη για νέες ή και για καινοτόμες απορρυθμιστικές νομοθετικές παρεμβάσεις. Παραμένουν, άλλωστε, ανοιχτά πολλά από τα θέματα του κειμένου-βάσης των 53 σελίδων των θεσμών στο πλαίσιο του 4ου Μνημονίου, το οποίο γνωστοποιήθηκε στα αγγλικά και σε ιστοσελίδα γερμανικής εφημερίδας.

Το ΔΝΤ επιμένει να πιέζει για την εξάρτηση της αναβίωσης των βασικών κανόνων του συλλογικού εργατικού δικαίου από την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων. Ο τομεάρχης Εργασίας της ΝΔ, Γιάννης Βρούτσης, ως πράκτορας-λαγός των δανειστών, μιλώντας στο workshop, που διοργάνωσε το Ελληνο-Αμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο στις αρχές Ιουνίου, με θέμα «κοινωνική ασφάλιση, επιχειρηματικό περιβάλλον, εργασιακές σχέσεις» τόνισε την ανάγκη να εξορθολογιστεί ο συνδικαλιστικός νόμος και να απαλλαγεί από τις πολυδεκαετείς «παθογένειές» του, με αφορμή την τρίτη αξιολόγηση. Το γεγονός ότι οι απορρυθμίσεις του 4ου Μνημονίου αφορούν και σε πεδία των εργασιακών δικαιωμάτων, στα οποία δεν είχαμε δυσμενείς παρεμβάσεις έως τώρα (απεργία, συνδικαλιστικά δικαιώματα) καθιστά, πλέον, επικείμενη μια νέα απορρυθμιστική παρέμβαση, μεταξύ άλλων, στον τρόπο κήρυξης της απεργίας και στις συνδικαλιστικές ελευθερίες εν γένει.

3. Η λογική του μικρότερου κακού και η μονιμοποίηση της ανομίας στους χώρους δουλειάς

Η κυβέρνηση υποστηρίζει μετά την ψήφιση του Νόμου 4472/2017 ότι απέφυγε τα χειρότερα, ότι απέκρουσε τις ακραίες απαιτήσεις των δανειστών και ιδίως του ΔΝΤ και ότι χάρη στη σκληρή διαπραγμάτευση δεν προχώρησε σε ακόμη δυσμενέστερες αλλαγές στα εργατικά δικαιώματα, όπως στην αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων ή στην πλήρη κατάργηση ορισμένων συνδικαλιστικών διευκολύνσεων.

Με τον τρόπο αυτό, μέσα από την αξιοποίηση της λογικής του «μικρότερου κακού» επιχειρείται, ταυτόχρονα, πρώτον, η συγκάλυψη της δέσμευσης της κυβέρνησης να μην αποκαταστήσει στο ελάχιστο το διαλυμένο σύστημα των εργασιακών σχέσεων στη χώρα και δεύτερον, η εμφάνιση της πρόσφατης περαιτέρω διάλυσης τους σαν μια ήπια επιδείνωση των δικαιωμάτων των μισθωτών στην αγορά εργασίας. Εντούτοις, οι τελευταίες απορρυθμιστικές διατάξεις, όχι μόνον προστίθενται σε εκατοντάδες άλλες συναφείς στο σύνολο της μνημονιακής διακυβέρνησης του τόπου, αλλά επιπλέον συντελούν στην εμπέδωση ενός κλίματος γενικευμένης ανομίας και παραβατικότητας στους χώρους δουλειάς.

Οι αγορές και ειδικότερα οι επιχειρήσεις λαμβάνουν έγκαιρα τα μηνύματα των πολιτικών εξελίξεων και αντικατοπτρίζουν στην καθημερινή λειτουργία τους την πεμπτουσία των αντεργατικών ρυθμίσεων, με αποτέλεσμα η Ελλάδα, σύμφωνα με πρόσφατη σχετική έρευνα, να κατατάσσεται στη τρίτη θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών στο ζήτημα των θυμάτων του εργασιακού bullying. Η πρόσφατη ανταπεργία στον ΟΣΕ, η επιδημία της έντασης και της αύξησης του αριθμού των εργατικών ατυχημάτων, η προέλαση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων έναντι της κανονικής εργασιακής σχέσης, η διόγκωση όλων των εκφάνσεων της αδήλωτης εργασίας και εν γένει της παραβατικότητας στην αγορά εργασίας, πιστοποιούν πέρα πάσης αμφιβολίας ότι ριζώνει βαθιά στην ελληνική κοινωνία ένα αντιδημοκρατικό και αυταρχικό εργασιακό περιβάλλον, το οποίο για τους νέους σε ηλικία εργαζόμενους τείνει να μετουσιώνεται στο δίλημμα «μετανάστευση ή βαρβαρότητα».

Για να αντικατασταθεί το πρώτο συνθετικό του διλήμματος αυτού από την ελπίδα αντιστροφής του κλίματος καταστολής και εργασιακής παρενόχλησης και από μια προοπτική κοινωνικής απελευθέρωσης, τα πρωτοπόρα τμήματα της τάξης του καθημερινού μόχθου επείγει να μεταβούν, από το στάδιο της καταγγελίας, σε αυτό της δόμησης μιας νέας αφήγησης απέναντι στη μνημονιακή ή «μεταμνημονιακή» νέο-φιλελεύθερη «νομοτέλεια». Αλλά μια τέτοια προσπάθεια δεν μπορεί να περιορίζεται στον, ούτε καν να εκκινεί από τον, υπολογισμό της μείωσης των ημερών αμειβόμενης απουσίας από την εργασία στο πλαίσιο άσκησης μιας πεπαλαιωμένης συνδικαλιστικής δράσης εν καιρώ κοινωνικής ειρήνης, αλλά από τον επαναπροσδιορισμό της ίδιας της έννοιας και των δομών της εργατικής πάλης σε συνθήκες ακραίου ταξικού πολέμου.

πηγή...//barikat.gr/

Ποιος προδίδει άραγε αυτόν τον τόπο;

Η γραβάτα του χρέους.

Αλήθεια, ποιο είναι το νόηµα των εκλογών σε µια χώρα µε Μνηµόνιο;

Μεσοδιάστημα ανάσας και μετά συνεχίζουν…

Τζιχαντιστές: Οι «Φρανκενστάιν» βγήκαν από το εργαστήριο.

Ο Οδοστρωτήρας.

Εργάσιμη Κυριακή και διαζύγιο στα ...γεράματα.

Περιμένοντας την ανάπτυξη.

Τ'αποφάγια ενός συστήματος που πεθαίνει.

0«Εφιάλτης» για τα δημόσια έσοδα.

«Παλιά μου τέχνη κόσκινο»

Το άγριο θηρίο της ήπιας προσαρμογής.

του Θανάση Σκαμνάκη
Το πιο δύσκολο είναι να παλέψεις με τις εδραιωμένες πεποιθήσεις. Όχι τις απόψεις που ακούγονται κάθε βράδυ από τις οθόνες, είτε από ανόητους είτε από «εμβριθείς» παρουσιαστές και αναλυτές, αλλά από εκείνη τη, θρησκευτικής απλότητας, πίστη πως έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζουν, και η οποία αναλύεται σε χιλιάδες άλλες μικρές διαπιστώσεις βεβαιότητας: έτσι τα βρήκαμε, έτσι κάνουν όλοι, κανείς δεν άλλαξε τον κόσμο, κοκ. Όλα αυτά που σέρνουν μιά αποδοχή, μοιρολατρεία εν τέλει, και μιά ελπίδα σταθερότητας, ακόμα κι αν το σύμπαν καταρρέει γύρω σου. Ίσα ίσα πιο πολύ τότε. Όσο προστίθενται αβεβαιότητες στο περιβάλλον τόσο αναζητείται μια βεβαιότητα στον μικρόκοσμο. Φυσικά ως αυταπάτη. Αλλά ισχυρή αυταπάτη, ικανή να δημιουργεί πεποίθηση και να διαμορφώνει πραγματικότητα.

Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα βολεύεται, περισσότερο σέρνεται, η ύπαρξή μας, κάτι που φτάσαμε να θεωρούμε φυσιολογικό, αν όχι και αναγκαίο, έκφραση του μοντέρνου καιρού που μας παρέχει ατομικές ευκολίες. Το επιβεβαιώνουν και οι στατιστικές, καθώς και όλες οι δημοσκοπήσεις των εταιριών!

Καίγονται γύρω οι θημωνιές, τα δάση, οι θάμνοι, κι εσύ γυρίζεις σπίτι, που το έχεις χτίσει πέτρινο ακολουθώντας τη σοφή συμβουλή του φρόνιμου από τα τρία γουρουνάκια, και το θεωρείς απόρθητο από τις επιβουλές του κακού λύκου, μαζεύεις οικογένεια και υπάρχοντα, και καταβρέχεις τους τοίχους, αρνούμενος να συνδράμεις εκείνους που τρέχουν να σβήσουν τις εστίες της φωτιάς. Ποιός γλιτώνει έτσι;

Το χειρότερο είναι πως οι ζωές αυτές διαμορφώνονται από μια εκούσια άγνοια που περνιέται για υπερηφάνεια. Αυτή είναι η εικόνα ενός μικρού και αμετάπειστου (και αμετακίνητου) κόσμου. Το ιδανικό πεδίο για να συντηρείται το εκάστοτε καθεστώς.

Η παλιά αυτή ιδέα και συνήθεια εκμοντερνίζεται και σκορπάει σε πολλά μεταμοντέρνα τεμάχια, όπου δεν υφίσταται αντικειμενική αλήθεια (καθένας και μια δική του), ή αντικειμενική πραγματικότητα, είσαι ό,τι νομίζεις, όπου κάθε αλήθεια είναι μοιρασμένη σε μερίδια και συνεπώς δεν μπορείς να πεις τι είναι γνώση και τι άγνοια, τι σωστό και τι λάθος. Όπου, εν τέλει, αυτό που συμβαίνει είναι το μόνο εφικτό και πραγματικό, ενώ αυτό που θέλουμε και, κυρίως, αυτό που χρειάζεται είναι ανέφικτο, μια ονειροφαντασία.

Με αυτό το άγριο θηρίο της ήπιας προσαρμογής η αναμέτρηση είναι άνιση. Και οι ελπίδες να το φάμε πριν μας καταπιεί μικρότερες. Αλλά ποτέ οι πιθανότητες δεν ήταν το πεδίο που αναπτύσσονταν οι μάχες των πο(ρ)θητών του κόσμου.

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ FB

Τύμπανα πολέμου από παντού.

Ήταν μια φορά ένας Γάλλος, ένας Ιταλός, ένας Ισπανός και η Μέρκελ.

Δεκαπέντε χρόνια και (πάρα) πολλά ήτανε!

Η νέα εξευτελιστική εξέλιξη μιας κυβέρνησης.

Φάκα dei Greci.

Μονίμως μασκαρεμένοι.

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης η μάσκα γνωρίζει μέρες δόξας. Πατριδοκάπηλοι και λαϊκιστές, δημαγωγοί και εκσυγχρονιστές, νεοφιλελεύθεροι και εθνικιστές, πρόθυμοι και αποστάτες , απατεώνες και «σοσιαλιστές», όλοι δηλαδή όσοι κυβέρνησαν φορούσαν τη μάσκα του φιλολαϊκού.

Μονίμως μασκαρεμένοι.

Το μνημονιακό έγκλημα μέσα από έναν πίνακα.

Βαρύτερα είν’ τα ξένα.

Ο χάρτης της ενεργειακής φτώχειας.