Οι βιομήχανοι βάζουν τα πράγματα στη θέση τους.
του Βασίλη Λιόση
Εδώ και καιρό η κυβέρνηση επιχείρησε να κατασκευάσει ένα διαταξικό μέτωπο με θέμα τα εργασιακά. Οι εργοδοτικές οργανώσεις και η ΓΣΕΕ είχαν δεσμευτεί να φέρουν ένα κοινό σχέδιο στον υπουργό εργασίας σχετικά με τα εργασιακά, προκειμένου να υπάρχει κοινή γραμμή απέναντι στους δανειστές. Έτσι, η ΓΣΕΕ και η κυβέρνηση μπήκαν σε ένα παιχνίδι κατασκευής του ιδεολογήματος της κοινωνικής συναίνεσης και της κοινότητας συμφερόντων ανάμεσα σε αντικειμενικά αντιτιθέμενες τάξεις.
Οι βιομήχανοι, όμως, φρόντισαν να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους. Συγκεκριμένα, πραγματοποιήθηκε μυστική συνάντηση τεσσάρων εργοδοτικών οργανώσεων (ΣΕΒ, ΕΣΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ, ΣΕΤΕ) και στη συνέχεια δημοσιοποιήθηκαν τα αποτελέσματά της. Σε σχετική παρέμβαση που έκανε ο πρόεδρος του ΣΕΒ διευκρινίστηκαν τα εξής:
α) ότι πρέπει να καταργηθεί η μονομερής προσφυγή στη διαιτησία, β) ότι οι ομαδικές απολύσεις είναι ένα δυσάρεστο μέτρο που θα πρέπει να εφαρμόζεται σε έκτακτες περιπτώσεις συγχωνεύσεων, αναδιαρθρώσεων και διασώσεων επιχειρήσεων, γ) ότι το λοκ άουτ δεν είναι λύση, παρά ένα μέτρο άμυνας σε καταχρηστικές απεργίες, δ) ότι ο συνδικαλιστικός νόμος πρέπει να εκσυγχρονιστεί, ε) ότι οι μισθοί πρέπει να μειωθούν λόγω της απότομης βύθισης του ΑΕΠ και της ανάγκης προσαρμογής της αγοράς στους δημοσιονομικούς στόχους, στ) ότι πρέπει να υπερισχύσουν οι κλαδικές συμβάσεις έναντι των επιχειρησιακών και ζ) ότι το εργασιακό περιβάλλον στην Ελλάδα ήταν για δεκαετίες υπερ-ρυθμισμένο με προνόμια και δυσκαμψίες που εξυπηρετούσαν μεμονωμένα συντεχνιακά συμφέροντα.
Η μετάφραση είναι απλή: πρέπει να ανοίξει ο δρόμος ώστε να γενικευτούν οι απολύσεις σε κάθε περίπτωση (προφανώς για το ΣΕΒ αυτός είναι ένας τρόπος για να καταπολεμηθεί το 30% της ανεργίας και να σταματήσει η αιμορραγία χιλιάδων Ελλήνων εργαζομένων στο εξωτερικό), η έννοια της συλλογικής σύμβασης πρέπει να θαφτεί, οι μισθοί των 400 ευρώ θεωρούνται υψηλοί και πρέπει να συμπιεστούν κι άλλο προς τα κάτω, οι βιομήχανοι, μεγαλέμποροι κ.λπ. πρέπει να αποκτήσουν απόλυτη ελευθερία κινήσεων απέναντι στους εργαζόμενους ακόμη και με το δικαίωμα της ανταπεργίας κι εν τέλει να πάψουν να ισχύουν όσα εργατικά δικαιώματα έχουν απομείνει.
Το δικαίωμα στην απεργία, οι συλλογικές συμβάσεις, η κατάργηση του λοκ άουτ δεν ήταν και δεν είναι προνόμια συντεχνιών, όπως επίμονα ο αστικός κόσμος προσπαθεί να μας πείσει. Ήταν αποτέλεσμα σκληρών απεργιών, αγώνων και συγκρούσεων με το κεφάλαιο. Για να κερδηθούν τα στοιχειώδη δικαιώματα της εργατικής τάξης, κάποιοι απολύθηκαν, άλλοι πλήρωσαν με τη ζωή τους ή γνώρισαν μιαν ολόκληρη ζωή με διώξεις. Οι νεκροί των απανταχού πρωτομαγιών δεν ήταν συντεχνίες.
Η ΓΣΕΕ και η κυβέρνηση έχουν τεράστια ευθύνη για τη διασπορά αυταπατών, για το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει το εργατικό κίνημα, για το ότι τα εργασιακά χτυπήματα είναι άνευ προηγουμένου τα χρόνια της κρίσης. Αλλά τι να περιμένει κάποιος από μία ΓΣΕΕ που στήριξε το ΝΑΙ και από μία κυβέρνηση που μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ; Τίποτα παραπάνω από αυτή τη θλιβερή εικόνα που βλέπουμε.
Οι βιομήχανοι είναι σαφείς και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Έχουν απόλυτη επίγνωση της θέσης τους και των συμφερόντων τους. Και όπως αναφέρεται σε ένα διάλογο που διεξάγεται ανάμεσα σε δύο εργαζόμενους και που κοσμεί κάποιους τοίχους της Αθήνας:
- Η ταξική πάλη τελείωσε.
- Καλά που μου το είπες για να το πω στο αφεντικό μου να μην παλεύει μόνο του.
πηγή...//www.kordatos.org/
