Ο ΣΥΡΙΖΑ από το 1ο στο 2ο συνέδριό του

Ολοκλήρωση της νεοµνηµονιακής σοσιαλδηµοκρατικής µετάλλαξης το 2ο Συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Υπό κα­νο­νι­κές συν­θή­κες, το συ­νέ­δριο αυτό θα έπρε­πε να βρί­σκε­ται στο κέ­ντρο του εν­δια­φέ­ρο­ντος των µελών του, της κοι­νω­νί­ας, της διε­θνούς Αρι­στε­ράς. Γιατί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ βρί­σκε­ται στην κυ­βέρ­νη­ση µιας χώρας κα­τα­σπα­ρα­γµέ­νης από την κρίση και τους δα­νει­στές, γιατί σ’ αυτήν τη θέση σκαρ­φά­λω­σε πα­τώ­ντας πάνω σ’ ένα κύµα µα­ζι­κών αγώ­νων, σε ένα κύµα ελ­πί­δας το µέ­γε­θος του οποί­ου απο­δεί­χθη­κε στο δη­µο­ψή­φι­σµα.

Όµως συ­µβαί­νει ακρι­βώς το αντί­θε­το. Οι προ­συ­νε­δρια­κές συ­νε­λεύ­σεις των ορ­γα­νώ­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι άµα­ζες ή πα­γω­µέ­νες, µέσα στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία κα­νείς δεν εν­δια­φέ­ρε­ται για τον ει­κο­νι­κό προ­συ­νε­δρια­κό «διά­λο­γο», στη διε­θνή Αρι­στε­ρά ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει από πέ­ρυ­σι κα­τα­χω­ρι­σθεί στις πα­τα­γώ­δεις δια­ψεύ­σεις (για πα­ρά­δει­γµα στην Ισπα­νία για την ελ­λη­νι­κή εµπει­ρία µι­λά­ει πλέον µόνο ο Ραχόι, ενώ ο Ιγκλέ­σιας έχει «απα­γο­ρεύ­σει» τις λέ­ξεις ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και Τσί­πρας στο λε­ξι­λό­γιο των στε­λε­χών του Podemos...).

Ο λόγος είναι απλός: µε­τα­ξύ του 1ου και του 2ου συ­νε­δρί­ου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ορ­θώ­νε­ται µια θη­ριώ­δης πο­λι­τι­κή πράξη: η υπο­γρα­φή του Μνη­µο­νί­ου 3. Που ξε­κα­θα­ρί­ζει απο­λύ­τως το νόηµα των δια­µα­χών, των επι­χει­ρη­µά­των, των προ­φά­σε­ων, των στρα­τη­γι­κών προ­σα­να­το­λι­σµών του κα­θε­νός.

Ένα κόµµα που εκτο­ξεύ­τη­κε από το 4% στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία στη­ρι­γµέ­νο πάνω στην ελ­πί­δα, κα­τορ­θώ­νει σή­µε­ρα να πα­ρα­µέ­νει στην εξου­σία στη­ρι­γµέ­νο κυ­ρί­ως στην απελ­πι­σία, την απο­γο­ή­τευ­ση του κό­σµου, την πα­ραί­τη­ση από το «ηρω­ι­κό σε­νά­ριο» της συλ­λο­γι­κής αντί­στα­σης και τη στρο­φή στην ατο­µι­κή επι­βί­ω­ση.

Γι’ αυτό δεν θα υπάρ­χει τί­πο­τα κοινό µε­τα­ξύ του 1ου και του 2ου συ­νε­δρί­ου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η εποχή των δε­σµεύ­σε­ων

Κατά το 1ο Συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τον Ιούλη του 2013, πα­ρό­τι είχε αρ­χί­σει η κάµψη του µε­γά­λου κύ­µα­τος των µα­ζι­κών αγώ­νων του 2010-12, δια­µορ­φω­νό­ταν το κύµα της ελ­πί­δας µέσα από τον πο­λι­τι­κό-εκλο­γι­κό δρόµο, το ρεύµα ανα­τρο­πής των Σα­µα­ρά και Βε­νι­ζέ­λου µε τον πο­λι­τι­κό στόχο για µια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς. Πολ­λοί γνω­ρί­ζα­µε και γνώ­ρι­ζαν τους κιν­δύ­νους «αυ­το­πα­γί­δευ­σης» που έχει αυτό το «σύν­θη­µα», όµως η αντι­µε­τώ­πι­σή τους εµφα­νι­ζό­ταν ως µο­νό­δρο­µος µέσα στην τότε συ­γκυ­ρία.

Τµήµα των συ­ζη­τή­σε­ων και της προ­ε­τοι­µα­σί­ας για την αντι­µε­τώ­πι­ση αυτών των κιν­δύ­νων ήταν το 1ο Συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Σε σύ­γκρι­ση µε τον ση­µε­ρι­νό «πολτό» ισο­πέ­δω­σης µέσα στη διε­θνή και ντό­πια Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά, το 1ο συ­νέ­δριο θα µπο­ρού­σε να χα­ρα­κτη­ρι­στεί όαση ρι­ζο­σπα­στι­σµού. Η αλή­θεια δεν ήταν ακρι­βώς έτσι.

Στο 1ο συ­νέ­δριο, η πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εντασ­σό­ταν σε ένα ιδε­ο­λο­γι­κό πλαί­σιο που κα­τα­λά­µβα­νε ση­µα­ντι­κό τµήµα του «προ­γρά­µµα­τος». Επρό­κει­το για µια από­πει­ρα σύν­θε­σης ανά­µε­σα στην πα­ρά­δο­ση του αρι­στε­ρού ευ­ρω­κο­µου­νι­σµού (στρα­τη­γι­κή διαρ­θρω­τι­κών αλ­λα­γών µε «ρή­ξεις») και µιας πιο «τρι­το­διε­θνι­στι­κής» αντί­λη­ψης για το µε­τα­βα­τι­κό πρό­γρα­µµα και τη µε­τα­βα­τι­κή πο­λι­τι­κή, που όµως όρι­ζαν µε έµφα­ση τη ρήξη µε τις σύγ­χρο­νες «εµπει­ρί­ες» της Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς στην Ευ­ρώ­πη, ενώ πε­ριέ­γρα­φαν τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά ως αντα­γω­νι­στι­κό πο­λι­τι­κό σχέ­διο, εχθρι­κό απέ­να­ντι στην ευ­ρω­παϊ­κή σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τία. Οι από­πει­ρες του Αλ. Τσί­πρα και των κε­ντρι­κών στε­λε­χών γύρω του να «τε­µα­χί­σουν» αυτό το πλαί­σιο (πρώτα η αντι­µε­τώ­πι­ση της «αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης», κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς ως κυ­βέρ­νη­ση εθνι­κής σω­τη­ρί­ας κ.ο.κ.) ήταν οι πρώ­τες προει­δο­ποι­ή­σεις γι’ αυτό που επρό­κει­το να ακο­λου­θή­σει.

Στο 1ο συ­νέ­δριο ορι­ζό­ταν µια πο­λι­τι­κή συ­µµα­χιών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Σύ­µφω­να ακόµα και µε τον Αλ. Τσί­πρα, αυτές έπρε­πε να πε­ριο­ρί­ζο­νταν στο φάσµα: από την αρι­στε­ρά της Αρι­στε­ράς ως την αρι­στε­ρά της σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τί­ας. Όµως, από την εποχή ακόµα του 1ου συ­νε­δρί­ου, κε­ντρι­κά στε­λέ­χη δή­λω­ναν ότι µια υπό­θε­ση «εθνι­κής σω­τη­ρί­ας» δεν µπο­ρεί παρά να στη­ρι­χθεί σε «ευ­ρύ­τε­ρες δυ­νά­µεις», απο­κλεί­ο­ντας µόνο τη ΧΑ και τη «σα­µα­ρι­κή Δεξιά». Τα ανοί­γµα­τα προς τµή­µα­τα από το ση­µι­τι­κό αλλά και από το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ, όπως και προς την κα­ρα­µαν­λι­κή Δεξιά και τους ΑΝΕΛ, ήταν έτοι­µα να αρ­χί­σουν (αν δεν είχαν ήδη αρ­χί­σει στο πα­ρα­σκή­νιο...).

Το πιο ση­µα­ντι­κό τµήµα των απο­φά­σε­ων αφο­ρού­σε τις συ­γκε­κρι­µέ­νες δε­σµεύ­σεις που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανα­λά­µβα­νε απέ­να­ντι στους ερ­γα­ζό­µε­νους και τις λαϊ­κές δυ­νά­µεις. Μια άµεση και κα­ταρ­χήν (µε ρητή υπό­σχε­ση συ­νέ­χειας) ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας (αύ­ξη­ση του κα­τώ­τα­του µι­σθού, 13η σύ­ντα­ξη, κα­τάρ­γη­ση του ΕΝΦΙΑ, µεί­ω­ση ΦΠΑ στα είδη πλα­τιάς λαϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης, αύ­ξη­ση των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών µε τις ανα­γκαί­ες µα­ζι­κές προ­σλή­ψεις στην Υγεία και την Εκ­παί­δευ­ση κ.λπ.). Αντί­στα­ση στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και υπό­σχε­ση ανά­κτη­σης των ιδιω­τι­κο­ποι­η­µέ­νων ΔΕΚΟ και Ορ­γα­νι­σµών. Εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών («υπό δη­µό­σιο, δη­µο­κρα­τι­κό, ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο...»). Ανα­τρο­πή των µνη­µο­νί­ων και δια­γρα­φή (του µε­γα­λύ­τε­ρου µέ­ρους) του χρέ­ους...

Όµως θα µπο­ρού­σαν να γί­νουν αυτά; Ένα τµήµα του συ­νε­δρί­ου υπο­στή­ρι­ζε ως ανα­γκαία τη σύ­γκρου­ση µε το ντό­πιο κα­θε­στώς (Plan A). Αλλά ένα άλλο τµήµα του συ­νε­δρί­ου –πε­ρι­λα­µβά­νο­ντας τα κε­ντρι­κά οι­κο­νο­µι­κά στε­λέ­χη– τρα­γου­δού­σε ήδη άλ­λους σκο­πούς: πρώτα θα επι­διώ­ξου­µε την έξοδο από την κρίση, πρώτα θα εµπε­δώ­σου­µε την «ανά­πτυ­ξη» και θα ακο­λου­θή­σει η «ανα­δια­νο­µή». Η κλα­σι­κή σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τι­κή στρα­τη­γι­κή, της υπό­σχε­σης για αύ­ξη­ση του µε­ρι­δί­ου του κα­θε­νός µέσα από την προ­ο­πτι­κή της αύ­ξη­σης της «εθνι­κής πίτας», ήταν πα­ρού­σα και ισχυ­ρή µέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και στην πα­ρου­σί­α­ση του προ­γρά­µµα­τος στην Αθη­να­ΐ­δα, και στην πα­ρου­σί­α­ση στη ΔΕΘ, και στο 1ο συ­νέ­δριο.

Όπως γνω­ρί­ζου­µε σή­µε­ρα, ένα κρί­σι­µο ζή­τη­µα του συ­νε­δρί­ου αφο­ρού­σε τη σχέση µε τους δα­νει­στές και την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση. Η αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η Αρι­στε­ρή Πλατ­φό­ρµα, που είχε ήδη συ­γκρο­τη­θεί, έθεσε µε έµφα­ση την προει­δο­ποί­η­ση ότι το Plan A, αν αφη­νό­ταν στη στρα­τη­γι­κή της «δια­πρα­γµά­τευ­σης» µε τους δα­νει­στές («η Μέρ­κελ θα δε­χθεί και θα ’ναι µέρα µε­ση­µέ­ρι») ήταν κα­τα­δι­κα­σµέ­νο να οδη­γη­θεί σε τα­πει­νω­τι­κή ήττα. Η πρό­τα­ση για το Plan Β, για την ανα­γκαία προ­ε­τοι­µα­σία της σύ­γκρου­σης µε την Ευ­ρω­ζώ­νη και την προ­ο­πτι­κή εξό­δου από το ευρώ, ήταν ένα κε­ντρι­κό ση­µείο αντι­πα­ρά­θε­σης στο συ­νέ­δριο. Οι απα­ντή­σεις που έπαιρ­ναν τα επι­χει­ρή­µα­τα της Αρι­στε­ρής Πλατ­φό­ρµας χω­ρί­ζο­νταν σε δύο κα­τη­γο­ρί­ες: Αφε­νός την άποψη ότι «ο κό­σµος δεν είναι έτοι­µος για τέ­τοιας κλί­µα­κας ρή­ξεις» (άποψη που πήρε απο­στο­µω­τι­κή απά­ντη­ση στο δη­µο­ψή­φι­σµα...). Αφε­τέ­ρου, και κυ­ρί­ως, την ανά­δυ­ση του συ­νο­λι­κό­τε­ρου ευ­ρω­κο­µου­νι­στι­κού υπό­βα­θρου, που θε­ω­ρού­σε ότι οι προ­τά­σεις για την ανα­γκαία σύ­γκρου­ση µε την Ευ­ρω­ζώ­νη συ­νι­στού­σαν ρήξη µε τον ανα­γκαίο... διε­θνι­σµό της Αρι­στε­ράς. Η ταύ­τι­ση της Ευ­ρώ­πης µε την ΕΕ, η ταύ­τι­ση των λαών µε τους θε­σµούς, η σύγ­χυ­ση µε­τα­ξύ του κο­σµο­πο­λι­τι­σµού του κε­φα­λαί­ου και του διε­θνι­σµού, ήταν µια «αµαρ­τία» που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επρό­κει­το να πλη­ρώ­σει πολύ ακρι­βά.

Η έντα­ση αυτής της αντι­πα­ρά­θε­σης ήταν µε­γά­λη και ένα τµήµα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς έξω από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ την υπο­τί­µη­σε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Η Αρι­στε­ρή Πλατ­φό­ρµα δεν υπερ­ψή­φι­σε τις απο­φά­σεις του συ­νε­δρί­ου και το κα­λο­καί­ρι του 2015 απέ­δει­ξε την ει­λι­κρί­νεια στις προ­θέ­σεις και την πο­λι­τι­κή της ανα­λα­µβά­νο­ντας, την ώρα µιας απα­ρά­δε­κτης συν­θη­κο­λό­γη­σης, την ευ­θύ­νη µιας µα­ζι­κής ρήξης µε την ηγε­σία και το κόµµα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ένα άλλο κρί­σι­µο ζή­τη­µα του συ­νε­δρί­ου ήταν ο ίδιος ο χα­ρα­κτή­ρας του κό­µµα­τος. Η ηγε­τι­κή οµάδα γύρω από τον Αλέξη Τσί­πρα χρη­σι­µο­ποί­η­σε τη ρη­το­ρι­κή του «κό­µµα­τος των µελών» που τάχα συ­γκρού­ε­ται «µε τους µη­χα­νι­σµούς», για να υπο­νο­µεύ­σει κάθε συ­γκρο­τη­µέ­νη λει­τουρ­γία που θα επέ­τρε­πε στο κόµµα και στα µέλη του να ελέγ­χουν τις κι­νή­σεις και τις στρο­φές της ηγε­σί­ας. Η επί­κλη­ση της «άµε­σης δη­µο­κρα­τί­ας» που τάχα είχε ανα­δει­χθεί από το κί­νη­µα των «Αγα­να­κτι­σµέ­νων» ως εναλ­λα­κτι­κό µο­ντέ­λο απέ­να­ντι στον πα­ρω­χη­µέ­νο δη­µο­κρα­τι­κό συ­γκε­ντρω­τι­σµό, οι ιδέες και οι τα­κτι­κές του λα­τι­νο­α­µε­ρι­κά­νι­κου «αρι­στε­ρού λαϊ­κι­σµού», ο άκρα­τος τα­κτι­κι­σµός και η έµφα­ση στην «επι­κοι­νω­νία» χρη­σι­µο­ποι­ή­θη­καν για να στη­θεί ένας πα­ντε­λώς αυ­το­νο­µη­µέ­νος ηγε­τι­κός µη­χα­νι­σµός που θα τον ζή­λευε ακόµα και ο Αν­δρέ­ας Πα­παν­δρέ­ου. Σε αυτήν τη βάση, µε­γά­λο τµήµα ρι­ζο­σπα­στών, ακόµα και κά­ποιοι ακρο­α­ρι­στε­ροί, εγκλω­βί­στη­καν στην «προ­ε­δρι­κή πλειο­ψη­φία», για ένα µε­γά­λο, κρί­σι­µο χρο­νι­κό διά­στη­µα µετά το συ­νέ­δριο.

Η εποχή των δια­ψεύ­σε­ων

Μέχρι το Σε­πτέ­µβρη του 2015, η ηγε­σία Τσί­πρα συ­νέ­τρι­ψε όλες τις προη­γού­µε­νες υπο­σχέ­σεις της και µαζί τα πο­λι­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά που έδι­ναν δυ­να­µι­σµό στο κόµµα της.

Αρ­νού­µε­νοι να συ­γκρου­στούν µε το ντό­πιο κα­θε­στώς σε όποιο σο­βα­ρό ζή­τη­µα, ακύ­ρω­σαν το Plan Α και σύρ­θη­καν στη «δια­πρα­γµά­τευ­ση» µέχρι τέ­λους, πλη­ρώ­νο­ντας στο χρέος κάθε από­θε­µα «εσω­τε­ρι­κής ρευ­στό­τη­τας» και επι­τρέ­πο­ντας ταυ­τό­χρο­να στις επι­χει­ρή­σεις µια πρω­το­φα­νούς διά­στα­σης «δρα­πέ­τευ­ση» κε­φα­λαί­ων. Απο­κλεί­ο­ντας κάθε σκέψη για Plan Β, βρέ­θη­καν απο­λύ­τως γυ­µνοί απέ­να­ντι στον Σόι­µπλε και υπέ­γρα­ψαν ό,τι τους έβαλε µπρο­στά τους.

Το Μνη­µό­νιο 3 ήταν µια νέα συ­γκλο­νι­στι­κή πρα­γµα­τι­κό­τη­τα, µε την υπο­γρα­φή ενός κό­µµα­τος που µιλά στο όνοµα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Οι εκλο­γές στις 20/9, µε τη βο­ή­θεια των δα­νει­στών και του ντό­πιου κα­θε­στώ­τος, επέ­βα­λαν µια ου­σια­στι­κή αλ­λα­γή στις πο­λι­τι­κές συν­θή­κες: στην κυ­βέρ­νη­ση εξα­κο­λου­θού­σε να υπάρ­χει (νεο)µνη­µο­νια­κή πλειο­ψη­φία, όµως στην αντι­πο­λί­τευ­ση, πλέον, η αντί­θε­ση στα µνη­µό­νια, στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σµό και στη λι­τό­τη­τα πε­ριο­ρι­ζό­ταν στις δυ­νά­µεις του ΚΚΕ.

Έναν χρόνο µετά, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι ένα τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κό κόµµα και αυτό θα απο­τυ­πω­θεί στο 2ο συ­νέ­δριό του.

Η αυ­τα­πά­τη ότι ένα κά­ποιο «πα­ράλ­λη­λο πρό­γρα­µµα» θα τους επέ­τρε­πε να κρα­τή­σουν ενερ­γή σχέση µε τον κόσµο έχει κα­ταρ­ρεύ­σει. Από καιρό τώρα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανα­λα­µβά­νει την «ιδιο­κτη­σία» του Μνη­µο­νί­ου 3, ανα­γνω­ρί­ζο­ντας τους «πε­ριο­ρι­σµούς» που επι­βάλ­λουν οι δα­νει­στές ως υπο­χρε­ω­τι­κούς. Αυτό που τους απο­µέ­νει ως προ­ο­πτι­κή είναι η ελ­πί­δα για µια «ανα­στρο­φή της υφε­σια­κής πο­ρεί­ας της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­µί­ας». Με ποια µέσα πάλης θα µπο­ρού­σε ένα κόµµα να προ­σεγ­γί­σει αυτήν, έστω, την προ­ο­πτι­κή; Οι θέ­σεις της ΚΕ για το 2ο συ­νέ­δριο απα­ντούν: Με τον ανα­πτυ­ξια­κό νόµο, µε το ΕΣΠΑ 2014-16, µε την πά­τα­ξη της δια­φθο­ράς! Είναι µια τυ­πι­κή σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τι­κή απά­ντη­ση.

Και µά­λι­στα µια σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τι­κή απά­ντη­ση της επο­χής του σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρου εκ­φυ­λι­σµού της σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τί­ας. Γιατί την ίδια στι­γµή, η µεί­ω­ση των συ­ντά­ξε­ων, η φο­ρο­ε­πι­δρο­µή, οι πλει­στη­ρια­σµοί, οι απει­λές στα ερ­γα­σια­κά, συσ­σω­ρεύ­ουν οργή στον κόσµο της ερ­γα­σί­ας και ακυ­ρώ­νουν κάθε ελ­πί­δα (ή αυ­τα­πά­τη...) για ένα σχέ­διο «δια­φυ­γής» στη­ρι­γµέ­νο στις λαϊ­κές µάζες.

Σε αυτό το πλαί­σιο, οι επι­σκέ­ψεις του Αλ. Τσί­πρα στις συ­νό­δους της ευ­ρω­παϊ­κής σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τί­ας δεν θα πρέ­πει να υπο­τι­µη­θούν. Ίσως το µόνο πρα­γµα­τι­κό επί­δι­κο του 2ου συ­νε­δρί­ου είναι το αν θα ανά­ψει ένα κά­ποιο «πρά­σι­νο φως» για µελ­λο­ντι­κές κι­νή­σεις της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που θα µε­τα­κο­µί­ζουν προς την ορι­στι­κή έντα­ξη (µαζί µε κά­ποιες ακόµα δυ­νά­µεις από το Ευ­ρω­παϊ­κό Κόµµα της Αρι­στε­ράς;) στην ευ­ρω­οι­κο­γέ­νεια της σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τί­ας. Ασφα­λώς αυτά δεν πρό­κει­ται να προ­α­ναγ­γελ­θούν. Θα προ­ε­τοι­µα­στούν ως τάχα ανα­γκα­στι­κές «τα­κτι­κές κι­νή­σεις», ως «αξιο­ποί­η­ση ρω­γµών» κ.ο.κ. Και επί­σης ασφα­λώς, για όσους εξα­κο­λου­θούν να πι­στεύ­ουν ότι τα όνει­ρά τους δεν βο­λεύ­ο­νται µέσα στα όρια της πο­λι­τι­κής οι­κο­γέ­νειας των Ολα­ντρέ­ου και Σία, τα κα­θή­κο­ντα δεν πε­ριο­ρί­ζο­νται σε χαρ­το­πό­λε­µο «µι­κρών φρά­σε­ων» µέσα στις συ­νε­δρια­κές απο­φά­σεις, αλλά επι­βάλ­λουν το­λµη­ρές πρω­το­βου­λί­ες ρήξης, έστω και τώρα...

Αν το Μνη­µό­νιο 3 έχει ισο­πε­δώ­σει κάθε δια­φο­ρά µε­τα­ξύ της πρα­γµα­τι­κής οι­κο­νο­µι­κής και κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ µε τις άλλες µνη­µο­νια­κές δυ­νά­µεις, η πρό­σφα­τη πο­λι­τι­κή εµπει­ρία απο­δει­κνύ­ει ότι η µνη­µο­νια­κή µε­τάλ­λα­ξη κα­ταρ­γεί τις δυ­να­τό­τη­τες ακόµα και για δη­µο­κρα­τι­κές µε­ταρ­ρυ­θµί­σεις χωρίς οι­κο­νο­µι­κό κό­στος.

Η πρό­σφα­τη αντι­πα­ρά­θε­ση µε την εκ­κλη­σία, που κα­τέ­λη­ξε στην άτα­κτη υπο­χώ­ρη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, απο­δει­κνύ­ει ότι αν δεν επι­χει­ρείς να αλ­λά­ξεις πολλά, τότε δεν µπο­ρείς να αλ­λά­ξεις ούτε... την ύλη στο µά­θη­µα των Θρη­σκευ­τι­κών.

Στο ζή­τη­µα των προ­σφύ­γων ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δια­θέ­τει προ­ϋ­πη­ρε­σία και τε­χνο­γνω­σία πα­ρέ­µβα­σης. Και όµως, σή­µε­ρα τα µέλη του κα­λού­νται να υπο­στη­ρί­ξουν τη συ­µφω­νία µε­τα­ξύ της Ελ­λά­δας, της ΕΕ και της Τουρ­κί­ας, µια συ­µφω­νία ρα­τσι­στι­κή, που βρί­σκε­ται στη βάση των ασύλ­λη­πτων βα­σά­νων των προ­σφύ­γων στα σύ­νο­ρα αλλά και στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας. Μιας χώρας που κάθε κα­λο­καί­ρι «υπο­δέ­χε­ται» πάνω από 21 εκα­το­µµύ­ρια του­ρί­στες, αλλά θε­ω­ρεί «δυ­σε­πί­λυ­το πρό­βλη­µα» την αν­θρώ­πι­νη υπο­δο­χή 60 χι­λιά­δων προ­σφύ­γων. Και αυτό συ­µβαί­νει µε κυ­βέρ­νη­ση τάχα µου της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Ίσως η πιο επι­κίν­δυ­νη εξέ­λι­ξη της πο­λι­τι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αφορά ένα ζή­τη­µα που βρί­σκε­ται στον πυ­ρή­να της αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης µετά τη µε­τα­πο­λί­τευ­ση: στο ζή­τη­µα του ΝΑΤΟ. Της ευ­ρω­α­τλα­ντι­κής συ­µµα­χί­ας που έχει εγκα­τα­στή­σει αρµά­δα στο Αι­γαίο και που συ­ζη­τά (µε «κυ­βέρ­νη­ση Αρι­στε­ράς»!) τη µε­τε­γκα­τά­στα­ση της βάσης του Ιν­τσιρ­λίκ στην... Κάρ­πα­θο! Όµως το φι­λο­πό­λε­µο-εθνι­κι­στι­κό παι­χνί­δι (αυτών που έβλε­παν «εθνι­κι­σµό» πίσω από τις προ­τά­σεις σύ­γκρου­σης µε την Ευ­ρω­ζώ­νη) δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται στο πλαί­σιο του ΝΑΤΟ: Ο Αλ. Τσί­πρας επι­σκέ­πτε­ται «υπε­ρη­φά­νως» το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και τους δι­κτά­το­ρες στην Αί­γυ­πτο, εξα­πο­λύ­ο­ντας φρα­στι­κές και δι­πλω­µα­τι­κές «ρου­κέ­τες» που κα­νέ­νας Πά­γκα­λος δεν θα το­λµού­σε ούτε καν να ψελ­λί­σει. Είναι εντυ­πω­σια­κό, αλλά ελά­χι­στες µέρες πριν από την έναρ­ξη του 2ου συ­νε­δρί­ου δεν έχει κα­τα­τε­θεί ούτε ένα από τα 53 ανα­µε­νό­µε­να ψη­φί­σµα­τα αντι­πα­ρά­θε­σης, του­λά­χι­στον γι’ αυτά τα θέ­µα­τα...

Έτσι είναι κα­θα­ρό ότι το 2ο συ­νέ­δριο θα είναι απλώς µια φιέ­στα επι­βε­βαί­ω­σης της ηγε­σί­ας Τσί­πρα και της πο­λι­τι­κής της.

Προ­ο­πτι­κές;

Με τη συ­µπλή­ρω­ση του ενός χρό­νου από τον πο­λι­τι­κό θρί­α­µβο του Τσί­πρα στις εκλο­γές του Σε­πτέ­µβρη του 2015, είναι σαφές –δη­µο­σκο­πι­κά, πο­λι­τι­κά και εµπει­ρι­κά– ότι το άστρο του δύει, ότι αυτή η ηγε­τι­κή οµάδα και το κόµµα πίσω της έχουν µπει στον κα­τή­φο­ρο της ατι­µω­τι­κής κα­τάρ­ρευ­σης.

Μόνη τους ελ­πί­δα είναι η σύ­γκρι­ση-αντι­πα­ρά­θε­ση µε τον Μη­τσο­τά­κη. Όµως πρό­κει­ται για όπλο άσφαι­ρο. Γιατί είναι πλέον σαφές ότι η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή στρώ­νει το δρόµο στον Μη­τσο­τά­κη. Τα µέτρα του Μνη­µο­νί­ου 3, αν δεν ανα­τρα­πούν από τα αρι­στε­ρά, χτί­ζουν τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για µια από τα δεξιά, ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη αντε­πί­θε­ση. Αν ο κό­σµος από τα αρι­στε­ρά αφή­σει τον Τσί­πρα ανε­νό­χλη­το να ολο­κλη­ρώ­σει το µνη­µο­νια­κό έργο του, τότε αυτός θα έχει ως µόνη προ­ο­πτι­κή να πα­ρα­δώ­σει την εξου­σία στον Μη­τσο­τά­κη και να «δια­πρα­γµα­τευ­τεί» το µέλ­λον του µέσα από µια ακόµα πιο ανοι­χτά σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τι­κή κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή ανα­σύν­θε­ση.

Αυτή η προ­ο­πτι­κή είναι πο­λι­τι­κά εφιαλ­τι­κή, αλλά όχι δε­δο­µέ­νη.

Πολλά θα κρι­θούν από τις πρω­το­βου­λί­ες ανα­σύ­ντα­ξης του κό­σµου της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς στο κι­νη­µα­τι­κό αλλά και στο πο­λι­τι­κό πεδίο. Πρω­το­βου­λί­ες που θα πιά­νουν ξανά το νήµα της ελ­πί­δας, αξιο­ποιώ­ντας προ­ω­θη­τι­κά και την εµπει­ρία της πε­ριό­δου ανό­δου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πρω­το­βου­λί­ες που θα πρέ­πει να εκ­δη­λω­θούν τώρα, γιατί ο χρό­νος των εξε­λί­ξε­ων εξα­κο­λου­θεί να πα­ρα­µέ­νει ιδιαί­τε­ρα πυ­κνός. Για τις πρω­το­βου­λί­ες αυτές έχου­µε αυ­ξη­µέ­νη ευ­θύ­νη όσοι ήµα­στε στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όσοι δια­χω­ρι­στή­κα­µε απ’ αυτόν το φο­βε­ρό κα­λο­καί­ρι του 2015, όσοι εί­µα­στε στη ΛΑΕ, αλλά όχι µόνο...

(δη­μο­σιεύ­τη­κε στο φύλλο Νο 369 της "Ερ­γα­τι­κής Αρι­στε­ράς", 12 Οκτώ­βρη 2016)
πηγή....https://rproject.gr/