του Γιάννη Νικολακόπουλου
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ για να κυβερνήσει με την ταμπέλα του αριστερού επιλέγει να στριμώξει τους εργαζόμενους στο περιθώριο και να συμμαχήσει με τους επιχειρηματίες, τότε είναι φυσιολογικό:
Πρώτο, οι διάφοροι Ντάιζεμπλουμ στην Ευρώπη να τον προτιμούν – σε αυτή τη φάση τουλάχιστον – από τον Μητσοτάκη.
Δεύτερο, ο Λευκός οίκος να τον θεωρεί σπουδαίο όπλο της πολιτικής του σε μια κρίσιμη γεωγραφική περιοχή όπου είναι σε εξέλιξη ακόμα μεγαλύτερες ανακατατάξεις.
Άμεσα, ο Αλέξης Τσίπρας μεταβαίνει στις ΗΠΑ προκειμένου με μια επίδειξη υποτέλειας να κερδίσει την εύνοια του αμερικανικού παράγοντα, που βρίσκεται σε συνεχή κόντρα με την Τουρκία. Ειδικότερα, η επιλογή των ΗΠΑ να στηρίξουν τους Κούρδους στο Ιράκ και τη Συρία, κι από τη μεριά της Άγκυρας η σύλληψη του τούρκου υπηκόου στις 25 Σεπτεμβρίου που εργαζόταν στο προξενείο της Κωνσταντινούπολης με την κατηγορία της κατασκοπίας και η προμήθεια του αντιπυραυλικού συστήματος S-400 από τη Μόσχα έχουν οδηγήσει τη σχέση των δύο χωρών στα άκρα. Πλέον, η Ουάσινγκτον αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται μόνιμα αντίβαρα και «σχέδια Β» απέναντι στην Τουρκία, που ναι μεν ανέκαθεν ήταν δύσκολη κι απρόβλεπτη, από το 2016 όμως γίνεται και απειλητική. Ο Τσίπρας λοιπόν τρέχει στις ΗΠΑ για να καλύψει το κενό που δημιουργεί η Άγκυρα, πιστεύοντας ότι θα ανταμειφθεί γι’ αυτές τις υπηρεσίες του.
Το λάθος του ωστόσο είναι ότι ανεξαρτήτως των ύμνων στην σταθερότητα, ποτέ ο ιμπεριαλισμός δεν εγγυούταν την ασφάλεια των συνόρων και ομαλές πολιτικές εξελίξεις. Μια ματιά στην Ουκρανία και τη Συρία αρκεί… Επίσης, αν οι ΗΠΑ χρειαστεί να επιλέξουν «με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν» στο Αιγαίο πρέπει κάποιος να είναι αγράμματος, ανιστόρτητος και αφελής για να πιστεύει ότι θα επιλέξουν την από δω μεριά…
Ο Τραμπ από τη μεριά του θέλει τον Τσίπρα για να δείξει στον Ερντογάν ότι δεν εκβιάζεται πχ με τη βάση του Ιντσιρλίκ, την οποία σχεδόν ποτέ δεν είχαν οι Αμερικάνοι όποτε ακριβώς την ήθελαν. Επιπλέον, ο Τραμπ θέλει να ανταμείψει τον Τσίπρα για τις διευκολύνσεις που παρέχει στη διέλευση του αμερικανικού αερίου μέσω της βόρειας Ελλάδας (αφού πρώτα ανατράπηκε ο ρωσικός σχεδιασμός) και για τις στενές σχέσεις που διατηρεί με το κράτος τρομοκράτη του Ισραήλ και τη χούντα της Αιγύπτου. Τσίπρας και Κοτζιάς σεβάστηκαν τη συνέχεια στην εξωτερική πολιτική του κράτους, όπως επί Μητσοτάκη εγκαινιάστηκε όταν ξεκίνησαν οι διπλωματικές σχέσεις με το κράτος απαρτχάιντ του Ισραήλ, επιλέγοντας να κάνουν ακριβώς ό,τι έκαναν κι οι προηγούμενοι: Σημίτης, Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου, Σαμαράς. Οι εποχές όμως έχουν αλλάξει κι η περιοχή μυρίζει μπαρούτι… Η επίθεση στη συμφωνία με το Ιράν από τον Τραμπ την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου πιθανά είναι κακός οιωνός…
Ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτούς τους όρους όμως θα χρεωθεί ιστορικές αλλαγές στην Ελληνική εξωτερική πολιτική στα ζητήματα της Μέσης Ανατολής, καθώς προσφέροντας αναβαθμισμένες στρατιωτικές υπηρεσίες απευθείας στους Αμερικάνους, θα ακυρώσει οριστικά και δια παντός τις παραδοσιακές σχέσεις με τους Άραβες στη περιοχή.
Το πιο καυτό θέμα της διαπραγμάτευσης είναι η Σούδα που επειδή έχει μετατραπεί σε πολεμικό ορμητήριο του Αμερικανικού στρατού στη περιοχή, η Ουάσινγκτον επιδιώκει μια ανανέωση της συμφωνίας, που όμως πρέπει να περάσει από τη Βουλή. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ αν δεν είχαν το φόβο του πολιτικού κόστους θα υπέγραφαν και με τα δύο χέρια. Στα υπό συζήτηση θέματα είναι επίσης και αμερικανικό αίτημα για δημιουργία βάσης μη επανδρωμένων αεροπλάνων στην Κρήτη. Έτσι, όμως ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ αναλαμβάνουν τον κίνδυνο να γίνουμε το κόκκινο πανί για του λαούς της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας. Γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το αίτημα «να φύγουν οι βάσεις του πολέμου από την Ελλάδα» που εξακολουθεί να αποτελεί διαχωριστική γραμμή.
Η επίσκεψη του Τσίπρα στις ΗΠΑ εμφανίστηκε ως ένα βήμα για την έλευση κεφαλαίων. Επενδύσεις από ποιους και που όμως;
150 δισ. ευρώ απαιτούνται κατά την λογιστικοελεγκτική εταιρεία PwC για να επιτευχθούν ικανοποιητικοί ρυθμοί ανάπτυξης τα επόμενα 6 χρόνια, ενώ για την Eurobank 80 δισ. ευρώ. Τα στοιχεία παρουσιάστηκαν σε ημερίδα του Ινστιτούτου ΙΝΕΡΠΟΣΤ, υπό την αιγίδα της Λούκα Κατσέλη στην Εθνική Τράπεζα.
Πιστεύει η κυβέρνηση ότι θα υπάρξουν τέτοιου ύψους κεφάλαια στην Αμερική ή στην Ευρώπη για να επενδυθούν με μακροπρόθεσμη προοπτική στη χώρα μας; Σε μια οικονομία χρεοκοπημένη με παραμένον το τεράστιο χρέος – που η κυβέρνηση έπαψε να το αμφισβητεί – και που βρίσκεται σε μια από τις πλέον εύφλεκτες περιοχές του πλανήτη; Όχι βέβαια.
Τα κεφάλαια που θα έρθουν, όπως έγινε και με το αντίστοιχο ταξίδι του Σαμαρά στις ΗΠΑ το καλοκαίρι του 2013, θα είναι κερδοσκοπικά προς αναζήτηση εφήμερου κέρδους πχ από τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών.
Έτσι, κατέληξε ο ΣΥΡΙΖΑ να διαμεσολαβεί ανάμεσα στα συμφέροντα της εγχώριας αστικής τάξης και το διεθνές κεφάλαιο. Αφαιρώντας κατακτήσεις των εργαζομένων και μοιράζοντας κέρδη σε Έλληνες και ξένους επιχειρηματίες.
Βασικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της παραδοσιακής Δεξιάς, είναι η δυνατότητά του να αδρανοποιεί τον λαϊκό παράγοντα.
Τοποθετώντας τους εργαζόμενους στο περιθώριο της οικονομικής κοινωνικής και πολιτικής ζωής…
Αποδεχόμενοι την ανεργία και στη καλύτερη περίπτωση μοιράζοντας μία θέση εργασίας σε δύο ή και τρείς ανθρώπους…
Επιβάλλοντας μειώσεις μισθών και συντάξεων…
Θεσμοθετώντας επισφαλείς εργασιακές σχέσεις…
Αυτή είναι η πρακτική τους!
Αλλά πλούτος και δημοκρατία σε μια χώρα δεν υπάρχουν χωρίς την ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων.
Όπως και κάποιοι από αυτούς να θυμούνται ίσως.
Αλλά αυτά από δω και πέρα είναι υπόθεση άλλων…
Μέσο : https://www.kommon.gr/