Ετούτος ο κόσμος τέλειωσε.
Από το Πρόβατο όχι Αρνί
Θα ‘θελα να ‘μαι το κηδειόχαρτο του τέλους του χρόνου. Τόση η απογοήτευση. Ένα καρφί σε ένα κομμάτι χάος. Αυτή να είναι η τελευταία κίνηση του κόσμου όπως τον γνωρίσαμε. Κι εγώ η αναγγελία του. Και η ιστορία του. Ήρθαμε, φτιάξαμε, γκρεμίσαμε, υπήρξαμε, δεν υπάρχουμε. Ποτέ πια.
Είναι η Μαρία, η Ίρμα, η Κάτια, ο Χάρβεϊ, η Κατρίνα κι ένα σωρό άλλοι τυφώνες και κυκλώνες. Ήταν καμπανάκια, πια είναι οι καμπάνες της Notre Dame πλάι στο προσκεφάλι μας. Είναι το κλίμα που αλλάζει, φαινόμενα που αυξάνεται ο ρυθμός εμφάνισής τους, η σφοδρότητά τους. Είναι οι χιλιάδες θάνατοι που αφήνουν στο πέρασμά τους, τα εκατομμύρια των ξεσπιτωμένων, οι χρεοκοπημένοι τόποι που δημιουργούνται από τις υλικές ζημιές. Είναι το τέλος του κλίματος του πλανήτη όπως το συνηθίσαμε τους τελευταίους αιώνες. Κι όχι δεν έχει γίνει από μια αναμενόμενη περιοδικότητα. Το έχει φτιάξει η βιομηχανική επανάσταση με τα καπιταλιστικά παρελκόμενά της. Τα κλειστά μας μάτια στην κατασπατάληση φυσικών πόρων, στην υπερκατανάλωση, η ήττα μας απέναντι στους κυνηγούς του υπερκέρδους παντού και με όποιο κόστος. Είναι ο πλανητάρχης που αρνείται την ύπαρξη του φαινομένου του θερμοκηπίου, της κλιματικής αλλαγής, που δεν υπογράφει η χώρα του να συνεισφέρει στην αντιμετώπισή της. Είναι το 2017 που πυροβολούμε τα σύννεφα για να μη βρέξει, που κάνουμε δεήσεις για να βρέξει…
Είναι, σε συνέχεια των προαναφερθέντων, τα παγόβουνα ίσα με ολόκληρες χώρες που αποκόβονται από την Ανταρκτική, οι βόλτες τους στον νότιο Ατλαντικό, η αλλαγή της στάθμης της θάλασσας και το πνίξιμο μικρών νησιών ή παραθαλάσσιων περιοχών. Είναι η αλλαγή της θερμοκρασίας της θάλασσας, των ρευμάτων της, ο φαύλος κύκλος της δημιουργίας νέων κυκλώνων, το σάρωμα των αμερικάνικων ακτών. Αλλά είναι και πάλι ο πλανητάρχης, ο Πρόεδρός τους που το αρνείται και γλυκαίνει με ζάχαρη το θάνατο προσφέροντας λεφτά από την “προσωπική” του περιουσία για τους πληγέντες.
Είναι η παράνοια που στήθηκε στην κορεατική χερσόνησο (και φαίνεται να στήνεται και στο Ιράν). Είναι δυο αφασικοί τύποι αρχηγοί χωρών που κάθε μέρα μετράνε την ηλιθιότητά τους δοκιμάζοντας πυρηνικά όπλα και κάνοντας δηλώσεις επιπέδου τσακωμού σε διάλειμμα μαθήματος πρώτης δημοτικού. Είναι η παγκόσμια αμηχανία που εξελίσσεται σε παγκόσμια συναίνεση στον όλεθρο κρατώντας την απόσταση που ο καθένας νομίζει ασφαλείας. Είναι που είμαστε τόσο αφελείς ή τόσο κρετίνοι; Είναι που νιώθουμε τόσο άτρωτοι ή που έχουμε προετοιμαστεί για το τέλος μας; “Τι από βλακεία, τι από ραδιενέργειας καρκίνο, τι από βόμβα υδρογόνου;” θα μου πείτε.
Είναι και στα δικά μας, στον ντόπιο θάνατο, οι φωτιές που φέτος έκαψαν τη μισή χώρα. Τα δεκάδες ταυτόχρονα μέτωπα, οι προφανείς εμπρησμοί από κτήνη που μπρος στην προοπτική της οικοδόμησης αδιαφορούν για ζωές, για ανθρώπους, για ζώα, για πράσινο. Είναι η ασχήμια που κυριαρχεί ως απόρροια της στάχτης, ο τρόμος στην αναμονή των βροχών, η κομμένη ανάσα στο λιγότερο οξυγόνο. Είναι οι μηδενικές συλλήψεις που έγιναν για τη λαίλαπα που έπληξε τη χώρα, η καμία ανάληψη ευθύνης από κανέναν, οποιαδήποτε θέση κι αν κατείχε. Είναι οι πέτρες, το μόνο που μένει στα χωράφια μας και η οργή τους την οποία θα πρέπει να φοβόμαστε, όπως προειδοποιεί κι ο ποιητής.
Είναι η εξόρυξη χρυσού, η Eldorado και τα χιλιάδες των media παπαγαλάκια της που κατατρώνε τη Χαλκιδική. Είναι η φύση εκεί που αλλάζει και μαραζώνει, είναι το αρσενικό που ποτίζει στο έδαφος, που περνάει στο νερό. Είναι ο θάνατος, αργός και σταθερός, όμορων και μη περιοχών. Είναι ο αέρας που τον μεταφέρει, είμαστε εμείς που τον τρώμε, τον αναπνέουμε, τον πίνουμε. Είναι μια μάχη δικαστική που κερδήθηκε αλλά είναι μια πρώτη μάχη τέτοιας έκβασης, είναι μία από τις πολλές που πρέπει να ακολουθήσουν. Δε νικιέται εύκολα ο θάνατος, πόσο μάλλον όταν υποστηρίζεται από παραδόπιστα πιόνια της ίδιας της κοινωνίας που σκοτώνεται.
Τέλος ( για ετούτο το κείμενο) είναι ο άλλος χρυσός, ο μαύρος που έπνιξε τον Σαρωνικό. Είναι η αδιαφορία η χρόνια κάθε ηγεσίας, η συνενοχή κάθε κυβέρνησης σε τέτοιου είδους εφοπλιστικά εγκλήματα. Είναι η αδυναμία να αγγίξουν ιδιοκτήτες σαπιοκάραβων, σκυλοπνιχτών, ωρολογιακών οικολογικών βομβών. Δεν υπήρξε και δεν υπάρχει πολιτικό μπόι που θα σταθεί στο ύψος που απαιτεί απλά η εφαρμογή των νόμων. Απλά αυτό. Γιατί αν αυτό είχε γίνει, τώρα δε θα έμοιαζαν οι ακτές της Αττικής με αυτές του Κουβέιτ στον Πόλεμο του Κόλπου, τα ψάρια (όσα επέζησαν) δε θα κουβαλούσαν θάνατο, στο βυθό δε θα ‘χε καλοκαθίσει το μαύρο, η πίσσα
