Του Πέτρου Κατσάκου..Σαν ψέμα μου φαίνεται η μέρα που γεννήθηκα.
Σαν ψέμα που μεγάλωσα.
Μεγάλωσα κι ακόμα δεν βρίσκω το θάρρος να σκορπίσω στους ανέμους το ψέμα που με βύζαξε. Έχω πολλούς δράκους ακόμα μέσα μου που αρνούμαι πεισματικά να μάθω πως δεν υπάρχουν. Πολλές κρυμμένες γωνιές της κάθε αλήθειας μου. Από δειλία και ανάγκη, βλέπω εκείνα που επιλέγω να δω. Ποιος δεν το κάνει άραγε;
Δεν αγαπάω συχνά ρε γαμώτο. Αλλά τα παραμύθια μου τα ερωτεύομαι με την πρώτη ματιά. Τ' αγαπάω και τα πονάω. Στοργικά ποτίζω τις ρίζες τους τα βράδυα. Τα χρειάζομαι. Έτσι για να ανασαίνω καμιά φορά λίγο πιο βαθιά, στα περιθώρια του εαυτού μου. Με ένα ψέμα, έτσι για ν' αποκοιμηθώ που έλεγε κι ο Νικόλας ο Άσιμος.
Σιχαίνομαι το ψέμα των άλλων. Μα οι αλήθειες, οι πιο δικές μου αλήθειες, είναι ο χειρότερος εχθρός. Είναι ο κόσμος, που έφτιαξα στα μέτρα μου. Μαλώνει ακόμα στο κεφάλι μου η αλήθεια που ήξερα με το παραμύθι που είχα ανάγκη να πιστεύω.
Κι όσο περνάει ο καιρός, τόσο και βγαίνουν τα ψέματα στην επιφάνεια και τα καλύπτουν με άλλα, νέα. Μα οι δράκοι ψυχορραγούν τώρα μέσα μου. Δίχως η φλόγα τους να καίει πια τις άβολες αλήθειες.
Και τώρα μετρώ μαζί σου το χθες για να μπορέσω να κοιτάξω στο αύριο.
Και τώρα μετρώ μαζί σου αυτά που μας απέμειναν μέχρι να μας τα πάρουν όλα.
Και τώρα μετρώ μαζί σου κι αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που στο τέλος θα μείνει.
Πραματευτάδες και αργυραμοιβοί μας έχουν βγάλει στα παζάρια για να μας δώσουν όσο-όσο, ο χρόνος τρέχει και τα λόγια μοιάζουνε χαμένα εκτός αν.
Εκτός αν εσύ κι εγώ κάνουμε κάτι. Πηγή . LEET.gr