Καπώνης Λευτέρης| Δεν είμαι τίποτα το ιδιαίτερο εγώ! Ένας συνηθισμένος πολίτης είμαι, που κοίταζα τη δουλείτσα μου και την οικογένειά μου. Τα τελευταία χρόνια όμως δεν είμαι καλά κι άρχισα να παίρνω ψυχοφάρμακα. Στο τέλος βλέπω ότι θα πάω στο ψυχιατρείο... Το κακό άρχισε το 2009, που ξαναήρθαν οι Ντάλτον στην εξουσία. Στην αρχή χάρηκα, γιατί όσο κυβερνούσε ο Ραν ταν Πλαν έσκαγε το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο. Μια μέρα όμως, βγήκε απ' το Καστελόριζο ο Άβερελ, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε ότι είμαι βαριά άρρωστος και πρέπει να με σώσει... Τρόμαξα... κοιτάχτηκα στον καθρέφτη κι η αλήθεια είναι ότι διέκρινα μια ωχρότητα. Μετά, πλάκωσαν Ευρωπαίοι καθηγητές, παθολόγοι και χειρουργοί -αναισθησιολόγοι ήταν πάντα Έλληνες -και με πάνε στο χειρουργείο! - Ρε παιδιά, τι έχω; προλαβαίνω να ρωτήσω. - Σκάσε, μου λένε, δεν υπάρχει χρόνος, άφησέ μας να σε σώσουμε! Ξέρουν οι καθηγητές, μου ξαναλένε, εσύ σκάσε... Μου τραβάνε την εγχείρηση, αλλά εγώ μετά δεν ένιωθα καλά. Πριν ήμουνα καλύτερα... Τους το είπα... - Η προσαρμογή είναι δύσκολη υπόθεση, μου λένε. Ήσουνα τεμπέλης και διεφθαρμένος! - Τι λέτε, ρε παιδιά; Εγώ δούλευα δεκατέσσερις ώρες την ημέρα και με τη Βασούλα μια φορά την εβδομάδα! Τι μου λέτε, ποια διαφθορά; Μετά από λίγο, ξανάρχονται οι ίδιοι τύποι, αλλά τώρα έχουν κι έναν ψηλό με γυαλιά μαζί τους, από την Καλαμάτα. Μ' αρπάζουν και με τραβάνε στο χειρουργείο! - Που με πάτε, ρε παιδιά; - Να σε σώσουμε! - Από τι πάλι, ρωτάω; - Σκάσε, μου λένε, ξέρουμε εμείς, επιστήμονες είμαστε!
Γίνεται η επέμβαση κι εγώ νιώθω ακόμα χειρότερα από πριν και ξανάρχονται ακόμα πιο αποφασισμένοι. Πάλι ο Μήτσος στο χειρουργείο, πάλι οι καθηγητές από πάνω, πάλι ο κύριος Πρετεντέρης -ο αναισθησιολόγος- με την ένεση στο χέρι κι εγώ να νιώθω όλο και χειρότερα... Όταν ξανάρθαν τους λέω... - Ρε παιδιά, δεν έχετε άλλη δουλειά να κάνετε; Εμένα πρέπει να σώνετε; - Μα αυτή είναι η δουλειά μας, μου λένε! Εγώ, τα ‘παιξα... Είπα, πρέπει να 'ναι πολύ καλοί άνθρωποι, για να θέλουν να σώσουν εμένα κι όλο τον κόσμο! Αλλά είχα βαρεθεί τις εγχειρήσεις και τους είπα.... - Κάτω τα ξερά σας από μένα! Εκεί αγρίεψαν, γυάλισε το μάτι τους... - Τι λες, ρε Μήτσο, που θα σ' αφήσουμε να πεθάνεις! Εμείς τι δουλειά θα κάνουμε μετά; Άνεργοι θα μείνουμε; Εκεί πάνω τα είδα όλα... Πήδηξα απ' το παράθυρο, άρχισα να τρέχω κι αυτοί να με κυνηγάνε! Χώθηκα ανάμεσα στον κόσμο και με χάσανε! Με ψάχνουνε στα γκάλοπ και δεν με βρίσκουνε! Βγαίνουν στις εκπομπές και μου κλείνουν το μάτι να γυρίσω, αλλά εγώ δεν μασάω και τους κάνω χάζι! Ο ψηλός με τα γυαλιά κι ο χοντρός με τη βουλιμία στο μάτι θέλουν τον Μήτσο! Εγώ όμως κρατάω στην τσέπη, μέσα στη σφιγμένη γροθιά μου, μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα... την ψήφο μου! Και θα τους την πετάξω τον Μάη στην μούρη, να ησυχάσω απ' αυτά τα καρακόλια... Έτσι μπορεί να γλυτώσω το ψυχιατρείο.....
ΥΓ.: Συμφωνεί και η Βασούλα μαζί μου! ΠΗΓΉ..//www.avgi.gr/