Εμένα τα ροδάκινα με γύρισαν πίσω στις αρχές της δεκαετίας του '60, όταν κάθε προσφορά μάς φαινόταν κάτι ιδιαίτερο. Μικρά παιδιά του Δημοτικού τότε, είδαμε ένα πρωί στρατιωτικό καμιόνι να εισβάλει στην αυλή του σχολείου μας, φαντάροι να ξεπηδούν από την καρότσα και να κατεβάζουν χαρτόκουτα με κονσέρβες κομπόστας ροδάκινου. Πoτέ δεν κατάλαβα αν επρόκειτο για τέχνασμα προκειμένου να μπει στις διατροφικές συνήθειες του νεοέλληνα η κατανάλωση βιομηχανικής κομπόστας ή αν επρόκειτο για αδιάθετο πλεόνασμα. Ένα είναι βέβαιο: όλοι μας ενθουσιαστήκαμε με την προσφορά.
Και να που σήμερα προέκυψε το πρόβλημα διάθεσης των ροδάκινων. Και ξεπήδησε πάλι το φάντασμα των χωματερών, όπου έθαβαν δυο και τρεις φορές την ίδια φορτωσιά για να εισπράξουν δυο και τρεις φορές την αποζημίωση κι όλοι ήσαν ευχαριστημένοι. Και οι κρατούντες σήμερα, μετά την πολιτική λοβοτομή στην οποία εδώ και χρόνια έχουν υποβληθεί, αδυνατούν να σκεφτούν πώς αλλιώς θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν το πλεόνασμα και το μόνο που ψελίζουν είναι εκείνο που για δεκαετίες ξέρουν να κάνουν: θα παλέψουν για αποζημιώσεις και ευρωπαϊκά κονδύλια. Μόνο που σήμερα οι στρόφιγγες των επιδοτήσεων έχουν κλείσει, η οικονομική πολιτική υπαγορεύεται από την τρόικα και βρίσκεται περιχαρακωμένη στις πολιτικές της Ε.Ε., στην οποία οφείλουμε τυφλή υπακοή, όπως δήλωσε η κυβερνητική εκπρόσωπος.
H συγκυρία το θέλησε να βρεθεί τούτες τις μέρες στη ροδακινοπαραγωγό Μακεδονία ο περί άλλα τυρβάζων πρωθυπουργός μας για να επισκεφθεί την αρχαία Αμφίπολη, για την οποία έκανε δηλώσεις. Για τα ροδάκινα όμως τσιμουδιά. Αλλού ταξίδευε ο νους του... πίσω στα μεγάλα. Παρακάμπτοντας τον μακεδονικό αγώνα και τον καιρό του Βουλγαροκτόνου, βρέθηκε διά μιας στην εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου κι είδε και όραμα: το πεντάμετρο λιοντάρι στην κορυφή του τύμβου να λάμπει σαν το σήμα σε πεντάστερο ξενώνα κι απηύθυνε λόγο αμφίσημο στους κατοίκους της περιοχής, σαν που ταιριάζει σ' όποιον επισκέπτεται αυτήν την πόλη: «Κάντε υπομονή!» Αυθόρμητα η ομήγυρις άρχισε να σιγοτραγουδά «...κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός, κάντε υπομονή, μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά...».
Ατυχείς συνειρμοί, άτυχων ανθρώπων, καθότι δεν αντιλαμβάνονται πως το θέμα δεν είναι ο ουρανός, ούτε η λεμονιά και πολύ περισσότερο δεν είναι η ροδακινιά, αλλά το μεγαλείο των Μακεδόνων. Κι όπως η αρχαιολογική σκαπάνη προσέφερε ακόμα μια ψηφίδα στο παζλ του μεγαλείου της αρχαιότητος, έτσι κι ο Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές θα λύσει το μέγα αίνιγμα της προέλευσης του χρυσού των μακεδονικών κοσμημάτων του 4ου αιώνα π.Χ. Όσο για τα ροδάκινα, ως ρόδα εκ Κίνας προερχόμενα δικαιολογούν απόλυτα το γιατί στο άκουσμά τους ο πρωθυπουργός μας κάνει τον Κινέζο.
πηγή..//www.avgi.gr/