Συντάκτης:
Γιώργος Ανδριώτης
Μια τεράστια ανακάλυψη προσδοκούμε που θα αλλάξει, ως διά μαγείας, τα δεδομένα τής κατά τα άλλα μελανής πραγματικότητας στη χώρα μας.
Η διάσταση που έχει λάβει στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης η επί το έργον ανασκαφή του τάφου της Αμφίπολης, φέρνει ξανά στο προσκήνιο έναν «παλιό καημό» του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Την ιδέα της ιστορικής συνέχειας με την αρχαία Ελλάδα ως θεμέλιο λίθο της ταυτότητας του νεο-ελληνικού έθνους-κράτους αλλά και της σύγχρονης ελληνικής κουλτούρας γενικότερα.
Μέσα σ’ αυτήν την εθνική αφήγηση, οι αναφορές των Ελλήνων τού σήμερα στην αρχαία κληρονομιά αποκτούν διάφορες εκφάνσεις ενώ ταυτόχρονα εξυπηρετούν διαφορετικές σκοπιμότητες.
Χαρακτηριστική είναι η πίεση που ασκήθηκε και ασκείται στους αρχαιολόγους από την κοινή γνώμη και τα μέσα ενημέρωσης για αποκαλύψεις, και μάλιστα υπαγορεύθηκαν αυτές οι αποκαλύψεις να αφορούν σε πολύ συγκεκριμένα πρόσωπα της αρχαίας ιστορίας.
Αν ο τάφος αυτός είναι τελικά ο τάφος κάποιου γνωστού μέλους της αρχαίας μακεδονικής βασιλικής οικογένειας, ακόμα καλύτερα κάποιου προσώπου του ευρύτερου περιβάλλοντος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αναμένει σύσσωμο το έθνος ότι κάτι θα συμβεί!
Φανταζόμαστε ότι θα κάνουμε τους «Σκοπιανούς» να φάνε το καπέλο τους, και ότι θα έχουμε πιεστικότερα πλέον επιχειρήματα σε οποιαδήποτε διεκδίκηση ή αμφισβήτηση της εδαφικής και πολιτισμικής μας ακεραιότητας. Μας διαφεύγει ίσως το γεγονός ότι έχουμε μπει σε κανονική διαδικασία εκποίησης μέρους της εθνικής μας ακεραιότητας, είτε αυτό αφορά γεωγραφικές περιοχές είτε τη λεγόμενη εθνική περιουσία.
Ορισμένοι με αγγλο-σαξονική παιδεία και φρασεολόγιο ομιλούν για Branding, και αντιμετωπίζουν τους «τάφους των προγόνων» σαν την κορωνίδα της ακμάζουσας ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας. Γιατί δεν έχουμε σκεφτεί να κάνουμε ένα copyright, αναρωτιέμαι, σε όλα τα ονόματα, κείμενα και αναφορές σε οτιδήποτε αρχαιοελληνικό, «να τους τα πάρουμε»;
Μήπως γιατί αν η αρχαία Ελλάδα αποκτήσει στενό ιδιοκτησιακό καθεστώς, και πάψει να αφορά ένα διεθνές ακροατήριο που ταυτίζεται με τον αρχαίο αυτό πολιτισμό και αναγνωρίζει σε αυτόν τις δικές του ρίζες, τότε θα χάσει και την αξία που έχει ως παγκόσμια πηγή έμπνευσης και γλώσσα επικοινωνίας;
Αν δε, λόγου χάρη, ο τάφος αυτός φιλοξενεί κάποιον Κέλτη φύλαρχο που έτυχε να περνάει από εκεί και είχε αφομοιώσει «κιτς» στοιχεία του διευρυμένου τότε ελληνικού κόσμου (γιατί, εδώ που τα λέμε, η ύπαρξη μικτών αρχιτεκτονικών χαρακτηριστικών στην κατασκευή του τάφου έχει προβληματίσει κάποιους αρχαιολόγους), η ανακάλυψη θα είναι απλώς μια κακοφωνία στην αδιάσπαστη αρμονία της επιλεκτικής ιστορίας.
Μια τεράστια ανακάλυψη προσδοκούμε, λοιπόν, που θα αλλάξει, ως διά μαγείας, τα δεδομένα τής κατά τα άλλα μελανής πραγματικότητας στη χώρα μας. Δεν διαφέρει και πολύ από ένα θαύμα, που θα κάνει όλο τον κόσμο να δει τη μεγαλοσύνη της ιστορικής μας καταγωγής και μέσα σ’ αυτήν να αντανακλάται το σημερινό μας αξίωμα για σεβασμό ή για λύπηση κατά περίπτωση.
Ποιος περιμένουμε να αναστηθεί στην Αμφίπολη; Μήπως εμείς οι ίδιοι; πηγή...//www.efsyn.gr/