Το να χάσουμε το μέλλον μας δεν είναι σαν να χάνει κάποιος τις εκλογές ή μερικά εκατομμύρια στο Χρηματιστήριο, της Δήμητρας Νικολούλη
Με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού, η Διαρκής Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων, το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων και η Γενική Γραμματεία Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, διοργάνωσαν στη Βουλή ημερίδα για την παρουσίαση του «Προσχεδίου Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού». Παρουσία αντιπροσωπειών μαθητών και καθηγητών, δόθηκαν και οι έπαινοι στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό έκθεσης του Υπουργείου Δικαιοσύνης με θέμα «Καταπάτηση Δικαιωμάτων του Παιδιού». Θα μπορούσε να είναι μια συνηθισμένη τυπική διαδικασία, αλλά τα παιδιά έκαναν την διαφορά. Πρώτα ένα αγόρι που ρώτησε τι γίνεται με τα δικαιώματα των παιδιών των μεταναστών που συλλαμβάνονται οι γονείς τους γιατί είναι «παράνομοι», και στερούνται τη γονική φροντίδα. Και στη συνέχεια, η ανάγνωση της έκθεσης της μαθήτριας που κέρδισε το πρώτο βραβείο. Μας την διάβασε η ίδια με χαμηλή, ευαίσθητη, αλλά σταθερή φωνή. Την παραθέτω, γιατί όσο υπάρχουν τέτοια παιδιά, υπάρχει ελπίδα.
Άννα Χατζησοφιά
Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014
Καταπάτηση Δικαιωμάτων του Παιδιού
Αξιότιμε Πρόεδρε του Ο.Η.Ε.,
Ονομάζομαι Δήμητρα Νικολούλη και είμαι μαθήτρια της Γ’ Γυμνασίου σε ένα σχολείο της βόρειας Ελλάδας. Προέρχομαι από μια πενταμελή οικογένεια, την οποία και οι δύο γονείς μου ενισχύουν οικονομικά, καθώς εργάζονται. Θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο, μιας που στην χώρα μου τα τελευταία χρόνια οι περισσότερες οικογένειες αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Η αγάπη των γονιών για τα γράμματα είναι η βασική αιτία να θεωρώ το σχολείο πρωταρχικό μέλημα της ζωής μου. Μεγαλώνω σε ένα οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον πλούσιο σε αγάπη, στοργή, σεβασμό και κατανόηση.
Ωστόσο, ξέρω πολύ καλά ότι ανήκω σε μια ευρύτερη οικογένεια με 5 δισεκατομμύρια μέλη που βιώνουν ποικίλες δυσκολίες. Όμως, το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν παιδιά που «φωνάζουν» για την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, αλλά δυστυχώς κανένας δεν ακούει.
Η χώρα μου τα τελευταία χρόνια διανύει μια άσχημη οικονομική κατάσταση που μεταφράζεται σε ανεργία για πάρα πολλές οικογένειες. Χιλιάδες παιδιά στερούνται βασικών ειδών πρώτης ανάγκης, όπως είναι τρόφιμα, ρούχα, στέγη και φάρμακα. Παράλληλα, αυτή τη κρίση μετατοπίζεται και σε άλλους τομείς, όπως είναι η εκπαίδευση και η ιατρική περίθαλψη.
Το σχολείο κάποιες φορές αδυνατεί να παρακολουθήσει τις ραγδαίες εξελίξεις που συμβαίνουν γύρω μας και σε συνδυασμό με τις βιοποριστικές ασχολίες των ενηλίκων – που ίσως και κάποιες φορές να είναι μοναδικές- δεν εφοδιάζουν τα παιδιά με τις απαραίτητες αρχές, γνώσεις και αξίες. Η παιδική βία -λεκτική, ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική- η παραμέληση και η εκμετάλλευση των παιδιών αποτελούν καθημερινά πρωτοσέλιδα εφημερίδων και τίτλους ειδήσεων. Το αποτέλεσμα; Παιδιά που ζητιανεύουν στα φανάρια, έφηβοι που αυτοκτονούν ή ψάχνουν τον «επίγειο» παράδεισο στα ναρκωτικά, νέοι που αποξενώνονται ή περιθωριοποιούνται. Η νέα γενιά διέπεται από άγχος, φοβίες, κατάθλιψη και ντροπή ως αποτέλεσμα της βιωμένης καταπάτησης των δικαιωμάτων της.
Είμαι μονάχα παιδί και δεν διαθέτω εναλλακτικές λύσεις. Όμως, βλέπω καθαρά όσα συμβαίνουν γύρω μου και προβληματίζομαι: γιατί να μην υπάρχει τρόπος να βελτιώσουμε την οικονομική κατάσταση των οικογενειών που υποφέρουν; Γιατί να μην μπορεί το σχολείο να μεταδώσει όχι μόνο στείρες γνώσεις, αλλά και αρχές και αξίες; Γιατί να μην μπορούν οι άνθρωποι του πνεύματος να ευαισθητοποιήσουν το κοινό σε τόσο σημαντικά θέματα, όπως είναι η καταπάτηση των δικαιωμάτων των παιδιών; Γιατί να μην μπορούν τα ΜΜΕ να μεταδίδουν την θετική πλευρά της ζωής και όχι μόνο να παραπληροφορούν ή να αποπροσανατολίζουν; Γιατί να μην μπορεί η ίδια η πολιτεία να προστατεύσει νομοθετικά τα δικαιώματα των αθώων παιδικών ψυχών, κάνοντας έστω το ελάχιστο; Να τιμωρήσει τους παραβάτες.
Αυτά που συμβαίνουν με κάνουν να κλαίω τα βράδια, όμως δεν σταματάω να μάχομαι για το μέλλον. Το να χάσουμε το μέλλον μας δεν είναι σαν να χάνει κάποιος τις εκλογές ή μερικά εκατομμύρια στο Χρηματιστήριο. Είναι σαν να ξεγυμνώνεται η ελπίδα από τα όνειρά σου. Όμως, εμείς είμαστε τόσο μικροί. Γι” αυτό εσείς αποφασίζετε σε τι κόσμο θα μεγαλώσουμε. Σκεφτείτε… εσείς χρειάστηκε να ανησυχείτε για τέτοια πράγματα, όταν ήσασταν στην ηλικία μου; Ισχυρίζεστε ότι μας αγαπάτε, όμως έχετε κατά νου ότι είμαστε τελικά ό,τι κάνουμε και όχι ό,τι λέμε!
Είμαι υπερήφανη για την χώρα μου. Καυχιέμαι που είμαι Ελληνίδα και δέκτης ενός τόσο λαμπρού πολιτισμού. Ανησυχώ για το μέλλον μου. Αγωνιώ για την τύχη όλων εκείνων των παιδιών που κινδυνεύουν να καταδικαστούν σε οικονομικό, συναισθηματικό και κοινωνικό θάνατο.
Δεν θα σας ζητήσω πολλά, απλά θα σας θέσω μια πρόκληση:
«Ταιριάξτε λόγια και έργα».
Σας ευχαριστώ
Νικολούλη Δήμητρα
1ο Γυμνάσιο Περαίας
πηγή..//rednotebook.gr/