«Ίσως η χώρα μου
ακόμα κάτω απ’ τα χώματα,
ίσως,
και να διαθέτει ακόμα μιαν εφεδρεία αθωότητας»
(Γιάννης Στίγκας, ο δρόμος μέχρι το περίπτερο, 2012)
Μία αυθόρμητη πορεία, ένας πολύχρωμος στρατός ανθρώπων, είναι πάντα η βασική συνθήκη κοινωνικών αλλαγών. Ένα άτακτο τάγμα που δεν υπακούει σε κανόνες και όρους, που δεν δέχεται κανέναν και τίποτα στο διάβα του, που πεινάει για δημοκρατία και αξιοπρέπεια. Αυτό είμαστε και έτσι νιώθουμε. Ερχόμαστε με μία μεγάλη και μακρά πορεία από τους αγώνες της κοινωνίας για δικαιοσύνη και δημοκρατία πριν και μετά τον Πόλεμο και ακόμη πιο πριν, από τα δύσκολα χρόνια που συγκροτούνταν τα εργατικά συνδικάτα. Πιάνουμε το χέρι εκείνων που στήθηκαν στα δικαστήρια ως κομμουνιστές και λίγο πιο μετά στους τοίχους, τα χέρια εκείνων που έμαθαν να ζουν στα ξερονήσια και όσων χάθηκαν στο βουνό για 20 χρόνια αντάρτες και κατέβηκαν μόνο μετά την ανατροπή της Χούντας. Τότε που οι σύντροφοί μας έβαλαν τα σώματά τους μπροστά στα τανκς και λύγισαν τις λαμαρίνες.
Ερχόμαστε με μία μεγάλη και μακρά πορεία κρατώντας από το χέρι τους φοιτητές που πυροδότησαν και στήριξαν τους νεολαιίστικους αγώνες της δεκαετίας του 80, από τις καταλήψεις και τις πορείες για τον Τεμπονέρα, από τους συντρόφους που έβαλαν μπροστά τα σώματά τους στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια και όλους εκείνους τους χιλιάδες που μίλησαν για δημόσια παιδεία το 2006 και ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι στα γκλοπ και την κρατική τρομοκρατία. Μας περιμένουν με τα χέρια ανοιχτά όλοι και όλες όσοι βρέθηκαν να μην φοβούνται την καταστολή τον Δεκέμβρη του 2008 άλλα να έχουν την δύναμη να μιλούν με πνιχτές φωνές από τα χημικά. Εκείνους κρατάμε από το χέρι αύριο και μαζί με αυτούς όσους και όσες έπαιξαν την ζωή τους στα ζάρια στην Πλατεία Συντάγματος, εκείνο το ματωμένο διήμερο στα τέλη Ιούνη του 2011. Στέκονται δίπλα μας και μας σφίγγουν το χέρι, μας ψιθυρίζουν ότι η ελευθερία και η δημοκρατία είναι έννοιες ασύμβατες με την λιτότητα και τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα της ανεργίας και της φτώχειας. Τα χέρια εκείνων κρατούμε και πορευόμαστε. Τα χέρια των οικογενειών που αποχαιρετούν τα παιδιά τους κάθε λίγο στα αεροδρόμια, τα χέρια των μεταναστών και ας είναι ματωμένα. Το χέρι του Παύλου Φύσσα να μας θυμίζει πως το «καμία δημοκρατία στους εχθρούς της δημοκρατίας», δεν είναι απλό σύνθημα, άλλα αντιφασισμός στον δρόμο και αέναη πάλη για περισσότερη δημοκρατία.
Χιλιάδες χέρια μαζί. Ένας ολόκληρος στρατός φτωχών, αλληλέγγυων και ανέργων που περπατάει χέρι χέρι και που ενώνει κάθε μεγάλη στιγμή της ιστορίας αυτού του λαού. Το κοινό μας μέλλον, μαζί με τους Ευρωπαικούς λαούς. Η κοινή μοίρα των φτωχών να οργανώνονται και να συλλογικοποιούν τον πόνο τους.
Σε αυτή την μεγάλη πορεία, όλοι και όλες με τα χέρια σφιχτά, δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω. Όχι μπροστά στους εξουσιαστές. Όχι τώρα. Υπακούουμε μόνο στην αθωότητά μας και στο αξιακό μας σύστημα. Αυτή είναι η πυξίδα μας, και αυτή ήδη δείχνει τον δρόμο για την χειραφέτηση. Ας πάψουμε να μιλάμε για ήττες και ας μιλήσουμε για αντιπαραδείγματα. Για πολλά, χιλιάδες αντιπραδείγματα, στις κοινωνικές σχέσεις μας, στην εργασία, στην αλληλεγγύη, στον πολιτισμό, στην παραγωγή. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο άγνωστος σε μία εξίσωση που αύριο βγάζει αποτέλεσμα. Και αν αυτή η πορεία του λαού, αν αυτό το αποτέλεσμα είναι η αρχή, τότε να υποσχεθούμε στους εαυτούς μας ότι θα φροντίσουμε να νικήσουμε. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Στη φωτογραφία: Εξόριστοι στην Ικαρία. Από το blog Κόκκινος φάκελος
μέσο..//rednotebook.gr/