Τρεις γνωστοί αρθρογράφοι του διαδικτύου γράφουν τις σκέψεις τους για το τι άλλαξε με τη νέα κυβέρνηση και καταθέτουν τις ανησυχίες τους για τα επόμενα βήματα
Το βυτίο (tovytio.wordpress.com)
Τεντωμένα σκοινιά
Οι πρώτες είκοσι μέρες είναι σαν τη στιγμή που το μπαρ κερνάει υποβρύχιο μετά από τρία ουίσκι και μια εξουθενωτική μέρα. Όλα είναι πολύ καλά και όλα είναι πολύ επικίνδυνα. Σε κάθε γουλιά αναπνέεις με λίγη περισσότερη ανακούφιση και λίγη περισσότερη ανησυχία. Και έχεις δίκιο και για τα δύο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μου θυμίζει έναν ακροβάτη που έχει μπροστά του ένα σωρό τεντωμένα σκοινιά και όπου κι αν πατήσει, αν θέλει να συνεχίσει το δρόμο του, θα πρέπει όλη την ώρα να περπατάει με τις μύτες πάνω σ’ αυτά. Το περπάτημα είναι οριακό, γιατί τα σκοινιά (ή τα ζητήματα τέλος πάντων) είναι οριακά. Η διαπραγμάτευση, η επιλογή της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ, το - για λίγο σιωπηλό - συντηρητικό (αν όχι αντιδραστικό) κοινωνικό ρεύμα. Κάτω απ’ τα σκοινιά χάσκουν όλων των ειδών οι άβυσσοι. Αν δεν πειστεί η Ευρώπη, η επόμενη μέρα παραμένει εν πολλοίς ένας γρίφος που κρύβει μόνο ζόρικες απαντήσεις. Αν κερδίσει έδαφος η λογική των ΑΝΕΛ, τότε θα πρόκειται για άλλη μια οδό νομιμοποίησης του ρατσιστικού, ομοφοβικού και εθνικιστικού λόγου. Αν δεν πειστεί η Ευρώπη και τελικά υποχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε ανοίγεται μπροστά μας η σιγουριά της σταδιακής οικονομικής εξαθλίωσης και της ακόμη μεγαλύτερης ανόδου του φασιστικού ρεύματος. Αν η Ευρώπη πειστεί, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βασιστεί στο εσωτερικό σε μια κυρίως πατριωτική ρητορική επικαλούμενος (διαρκώς και αποκλειστικά) μια κάποια εθνική υπερηφάνεια, τότε το μέλλον θα είναι ζοφερό, αφού το κοινωνικό σώμα θα μεθύσει πανηγυρίζοντας άλλη μια γαλανόλευκη νίκη. Μας έχουν δηλαδή κυκλώσει από παντού τα αδιέξοδα;
Άσπρο πάτο
Όχι, απλά τα περιθώρια είναι πολύ στενά. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να είναι προσεκτικός μέχρι αηδίας. Να μην κάνει βήμα πίσω στη διαπραγμάτευση, να προχωράει γρήγορα στα ζητήματα που καίνε στο ιδεολογικό πεδίο (κλείσιμο στρατοπέδων συγκέντρωσης τώρα), να αντιμετωπίσει (αν γίνεται αφού πλέον είναι ο ίδιος η εξουσία) κι όχι να νομίζει ότι μπορεί να φλερτάρει αναίμακτα με το κομμάτι του Κράτους που είναι εχθρικό προς την κοινωνία (αστυνομία), να αντιπαρατεθεί με τους περίφημους ολιγάρχες και πάει λέγοντας. Όλα αυτά ταυτόχρονα και με μια ανάσα. Άσπρο πάτο.
Μέχρι στιγμής ο ΣΥΡΙΖΑ με τις αστοχίες του και έχοντας επικεντρώσει την προσοχή στο εξωτερικό, επιλέγοντας να μιλάει πολύ και δημόσια, νομίζω ότι διαχειρίζεται τη διαπραγμάτευση σωστά. Αφού ο ίδιος (και η ελληνική κοινωνία δηλαδή) έχει αποφασίσει ότι θέλει να πείσει και όχι να έρθει σε πλήρη ρήξη, πιθανότατα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί να γίνει. Αλλά τα του εσωτερικού καίνε. Ο εκφασισμός– παρά τις αισιόδοξες ματιές – φοβάμαι ότι απλά καθυστερεί το βήμα του για να πάρει φόρα. Η ανθρωπιστική κρίση χτυπάει κόκκινα. Συνεπώς, η ευθύνη είναι απίθανα μεγάλη και αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο του ΣΥΡΙΖΑ, ότι την αναλαμβάνει (γεγονός μάλλον σπάνιο για όλες τις εκδοχές της αριστεράς).
Αν πάντως θεωρήσουμε ότι τα σκοινιά δεν είναι τοποθετημένα κάπου ψηλά, αλλά όπως θέλει ο Κάφκα τα τεντωμένα σκοινιά – δρόμους της αλήθειας – χαμηλά, για να μην τα βαδίζουμε αλλά να σκοντάφτουμε, ας σκεφτούμε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι μια στιγμή της μάχης και ότι δεν υπάρχει ακροβάτης. Υπάρχει απλά κάποιος που βαδίζει, το βήμα όλων των καταπιεζόμενων, που δεν πρόκειται, δεν θέλει κι ούτε μπορεί να σταματήσει τον αγώνα ή την αγωνία του.
Old Boy (old-boy.blogspot.gr)
Κάτω από τη σκιά
Τέσσερα είναι, κατά την γνώμη μου, τα βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα των πρώτων είκοσι ημερών της νέας κυβέρνησης.
Πρώτον, δεν ξέρω πόσο πίσω στη νεοελληνική ιστορία πρέπει να ανατρέξει κανείς για να βρει ένα τόσο κρίσιμο αρχικό διάστημα για νεοεκλεγμένη κυβέρνηση. Η κυβέρνηση κλήθηκε να πέσει με το καλημέρα στα εντελώς βαθιά και αφιλόξενα νερά της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, προκειμένου να επιτύχει ό,τι παρουσιαζόταν προεκλογικά από τους αντιπάλους της ως αδύνατο.
Δεύτερον, πως η διαπραγμάτευση επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα πολιτικά ζητήματα. Κακώς πιθανότατα. Κακώς δεν έχουμε περισσότερο το βλέμμα μας σε όσα πρέπει να αλλάξουν ανεξαρτήτως μνημονίων, κακώς δεν έχουμε περισσότερο το βλέμμα μας σε όσα οφείλει να κάνει μια κυβέρνηση που έχει ως βασικό της πυλώνα ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς. Κακώς, αλλά όχι και παράλογα. Δεν πήρε το ποσοστό που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή ο λαός έκανε κάποια φοβερή ιδεολογική στροφή προς τα αριστερά, το πήρε ακριβώς λόγω των μνημονίων. Οπότε η σκιά υπάρχει και είναι βαριά.
Η αυταξία όσων έχουν συμβεί
Τρίτον, πως καθόλου αυτονόητο δεν είναι ότι αυτή η εντελώς θετική λαϊκή αποδοχή των ως τώρα χειρισμών στο θέμα της διαπραγμάτευσης θα παραμείνει ίδια και τις επόμενες εβδομάδες και μήνες. Εκκρεμεί το τελικό αποτέλεσμα. Που προφανέστατα θα κρίνει ένα σωρό πράγματα: όχι μόνο την τωρινή κυβέρνηση, όχι μόνο την αναδρομική δικαίωση ή την οριστική καταδίκη της στάσης των προηγούμενων κυβερνήσεων, όχι μόνο τα όρια της δημοκρατίας στο τρέχον διεθνές πολιτικοοικονομικό περιβάλλον, αλλά και το αν η δημοκρατία μπορεί να τα ξαναβρεί με τους πολίτες της ή αν αντίθετα θα οδηγηθούμε στην οριστική απαξίωσή του πολιτικού συστήματος.
Αλλά και τέταρτον, πως αυτό δεν σημαίνει ότι, ανεξαρτήτως του τελικού αποτελέσματος, δεν υπάρχει ήδη μια αυτοτέλεια και μια αυταξία σε όσα πρόλαβαν να συμβούν αυτές τις σκάρτες τρεις εβδομάδες. Ήταν τέτοια και τόση η ταπείνωση, η τρομοκράτηση και ο ζόφος της προηγούμενης πενταετίας, που και μόνο η εικόνα μιας κυβέρνησης που τολμά να ρισκάρει τη ρήξη λειτουργεί λυτρωτικά και καθαρτήρια. Εξίσου σημαντικό με το κοινωνικό κακό που επέφεραν οι πολιτικές των μνημονίων, υπήρξε και το ψυχολογικό κακό που απαιτήθηκε προκειμένου να καταστεί δυνατή η επιβολή τους. Ήδη λοιπόν όσα έχουν συμβεί αυτές τις πρώτες είκοσι ημέρες έχουν προσφέρει κάτι. Δεν λέω ότι αν αυτό το κάτι διαψευστεί δεν μπορεί να γίνει μπούμερανγκ. Έχω όμως την υποψία πως μόνο σε περίπτωση κραυγαλέας διάψευσης θα συμβεί αυτό, έχω την υποψία πως ήδη αυτό το εικοσαήμερο έχει κερδηθεί πολύ πολιτικό κεφάλαιο και πολύ καλή διάθεση από την πλευρά των πολιτών.
Κι αν υπάρχει ένα βασικό στοίχημα, είναι να καταδειχθεί πως η ως τώρα στάση της κυβέρνησης δεν μπορεί να εξηγηθεί με κριτήριο τον πατριωτισμό, πως είναι το αριστερό της πρόσημο και η ιδεολογική αντιμετώπιση της κρίσης και των μνημονίων, η οποία της επιτρέπει να αντιμετωπίζει τους διεθνείς συνομιλητές της με τρόπο μη υποτελή.
Καρτέσιος (kartesios.com)
Όταν ο ρεαλισμός κρίθηκε ένοχος
Να ευχαριστήσω την «Εποχή» για την τιμή και τον χώρο που μου παραχώρησε κι ας προχωρήσω στα όσα σκέφτομαι γι’ αυτές της πρώτες ημέρες του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό, λοιπόν, που μόλις έγραψα, μπορεί να εκληφθεί ως συμβιβασμός και κωλοτούμπα κι εγώ θα πρέπει να κατηγορηθώ ως συμβιβασμένος blogger. Γιατί; Μα επειδή αποδέχθηκα την πρόταση να γράψω για ένα, εν γνώσει μου, Μέσο με συντάκτες και ιδιοκτησία. Για ένα έντυπο που εκπροσωπεί φανερά μια ιδεολογία. Ενώ, ως γνωστόν, ο χώρος (sic) των «bloggers» είναι γενικώς «αντί-» κι ωραίος, δε συμβιβάζεται και δεν μας αρέσει να μας ζητούν κείμενά μας, αλλά μόνο να μας τα κλέβουν για να έχουμε να καταγγέλλουμε αδικίες. Άρμεγε και κούρευε. Όμως αυτό ακριβώς ζω αυτή την περίοδο με την κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ.
Όσα είπε ή δεν είπε ο ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, κέρδισε τις εκλογές, συνεργάστηκε με τους ΑΝ.ΕΛ. κι έφτιαξε μια κυβέρνηση. Δήλωσε ποτέ προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν θα συνεργαζόταν με το κόμμα του Καμμένου; Όχι. Άρα, σωστά τα έκανε την πρώτη ημέρα τα πράγματα. Στη συνέχεια ορίστηκαν οι υπουργοί και άρχισαν να κάνουν δηλώσεις, να ανακοινώνουν τα σχέδιά τους, να κάνουν τις επαφές τους στο εξωτερικό, διότι τα περιθώρια στένευαν καθημερινά. Είχε δηλώσει ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν αναγνωρίζει τον Ρέντζι, τον Γιούνκερ, τον Σουλτς ή τον Σόιμπλε; Ότι δεν θα συνομιλούσε ποτέ μαζί τους; Ότι θα κήρυττε τον πόλεμο στη Βρετανία και ότι θα έστελνε κομάντος στις Βρυξέλλες; Όχι. Άρα δεν έκανε κάτι περίεργο τις επόμενες ημέρες. Είπε ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ ότι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν υπέγραψαν μνημόνια και τα κόμματά τους δεν ψήφισαν λαοκτόνους νόμους; Όχι. Άρα δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει την πραγματικότητα και να αρνηθεί να κάνει αυτά που υποσχέθηκε. Και υποσχέθηκε ότι θα παλέψει να μην εφαρμοστούν αυτοί οι νόμοι και στη θέση τους να ψηφιστούν άλλοι που θα επουλώνουν τις τεράστιες πληγές που άνοιξαν οι προηγούμενοι.
Πραγματικότητα και εξαπάτηση
Προσωπικά, βλέπω ότι αυτές είναι και σήμερα οι προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Εφόσον δεν αρνήθηκε ποτέ την ύπαρξη της Ε.Ε. και των οργάνων της, το ΔΝΤ και τις κυβερνήσεις των άλλων χωρών, είναι υποχρεωμένος να διαπραγματευτεί με αυτά τα όργανα και αυτές τις κυβερνήσεις. Αυτό και κάνει, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα που θα έχουν οι διαπραγματεύσεις και οι όποιοι πιθανοί συμβιβασμοί. Τότε θα ασκηθεί και η κριτική επί της αξιοπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ γενικά και της … αριστεροσύνης του ειδικά. Από το λαό θα κριθεί και όχι εκ των προτέρων από τους αυτόκλητους πιστοποιητές ιδεοφροσύνης.
Ως εκ τούτου, δεν αντιλαμβάνομαι καμία κωλοτούμπα. Κυρίως, όμως, δεν αντιλαμβάνομαι κάποια προδοσία προς τον λαό. Εξαπάτηση, δεν είναι να προσπαθείς μέρα με τη μέρα να δυναμώσεις τον λαό, να τον σηκώσεις όρθιο για να διεκδικήσει το καλύτερο και να σκοτώσει τον φόβο.
Εξαπάτηση ή στην καλύτερη περίπτωση εγκληματική αφέλεια, είναι να λες στον λαό ότι θα πρέπει για ολόκληρες γενιές να υπομένει τα πάνδεινα μέχρι να έλθει η φώτιση στην παγκόσμια εργατική τάξη ταυτόχρονα, ώστε να ανατρέψει (με εκλογές;) το μεγάλο κεφάλαιο και να έρθει η Άνοιξη, την ώρα που οι νεοναζιστές προελαύνουν πατώντας πάνω στην εξαθλίωση των πολιτών.
Ας μη μετατρέψουμε ξαφνικά σε έγκλημα την αντίληψη της πραγματικότητας μόνο και μόνο για να βολέψουν κάποιοι την εμμονική υπεράσπιση των λαθών τους.
πηγή...//www.epohi.gr/