Η πολιτική αστάθεια «ωριμάζει»

του Πάνου Κοσμά

Η σαφής υπο­χώ­ρη­ση του κι­νή­μα­τος των αγρο­τών και εν γένει των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων ενά­ντια στο ασφα­λι­στι­κό νο­μο­σχέ­διο είναι μια αρ­νη­τι­κή εξέ­λι­ξη για το κί­νη­μα αντί­στα­σης στο τρίτο μνη­μό­νιο. Ταυ­τό­χρο­να όμως θα ήταν με­γά­λο λάθος να εξα­γά­γου­με από αυτήν την υπο­χώ­ρη­ση το συ­μπέ­ρα­σμα πως η υπο­χώ­ρη­ση είναι ορι­στι­κή και όχι προ­σω­ρι­νή ή το συ­μπέ­ρα­σμα ότι είναι σε εξέ­λι­ξη μια δια­δι­κα­σία ξε­πε­ρά­σμα­τος των εντά­σε­ων και ανα­τρο­πών που εγκυ­μο­νεί η πο­λι­τι­κή αστά­θεια γε­νι­κώς και η αστά­θεια της κυ­βέρ­νη­σης ιδιαί­τε­ρα. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα βρι­σκό­μα­στε σε μια με­τα­βα­τι­κή φάση, εξαι­ρε­τι­κά σύ­ντο­μη, πριν από το ξέ­σπα­σμα με νέους όρους ενός νέου γύρου πο­λι­τι­κής και κυ­βερ­νη­τι­κής αστά­θειας σε συν­δυα­σμό με έναν νέο γύρο κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων.

Ση­μα­δια­κό στοι­χείο αυτής της σύ­ντο­μης με­τα­βα­τι­κής φάσης είναι η σύ­γκλη­ση του συμ­βου­λί­ου των πο­λι­τι­κών αρ­χη­γών την προ­σε­χή Πα­ρα­σκευή. Δεν πρό­κει­ται για κί­νη­ση της κυ­βέρ­νη­σης που έχει ηγε­μο­νι­κά στοι­χεία και γί­νε­ται εκ του ασφα­λούς. Αντί­θε­τα, είναι κί­νη­ση-προ­ϊ­όν με­γά­λων αδιε­ξό­δων και κιν­δύ­νων τόσο για το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα στο σύ­νο­λό του όσο και για την κυ­βέρ­νη­ση, στο φόντο της ανα­ζω­πύ­ρω­σης της πα­γκό­σμιας οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης και του ξε­σπά­σμα­τος μιας οξεί­ας κρί­σης συ­νο­χής στην Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση. Όταν η Άν­γκε­λα Μέρ­κελ φαί­νε­ται –και απο­δει­κνύ­ε­ται– «μικρή» απέ­να­ντι στο «τσου­νά­μι» εξε­λί­ξε­ων πλα­νη­τι­κής ση­μα­σί­ας (συν­δυα­σμός ανα­ζω­πύ­ρω­σης της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης και πο­λι­τι­κής-θε­σμι­κής κρί­σης της ΕΕ με «πυ­ρο­κρο­τη­τή» το Προ­σφυ­γι­κό), θα ήταν ανό­η­το να αξιο­λο­γή­σου­με τις ελ­λη­νι­κές πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις και να στη­ρί­ξου­με τις προ­βλέ­ψεις μας στην υπό­θε­ση περί κά­ποιου ξε­πε­ρά­σμα­τος της κρί­σης και αστά­θειας του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος και της κυ­βέρ­νη­σης...

Δα­νει­στές: η έλ­λει­ψη «κέ­ντρου» μέ­γι­στος κίν­δυ­νος

Η όχι και τόσο νέα ιδέα της κυ­βέρ­νη­σης ότι θα «παί­ξει» με τις αντι­φά­σεις στους κόλ­πους των δα­νει­στών (στον καιρό της πρω­θυ­πουρ­γί­ας του τέ­τοια... ορά­μα­τα είχε δει και ο Αντώ­νης Σα­μα­ράς), ελ­πί­ζο­ντας να κερ­δί­σει από κά­ποιου εί­δους διά­σπα­ση του «με­τώ­που», δια­ψεύ­στη­κε σε μια πρώτη φάση με οδυ­νη­ρό τρόπο: ακρι­βώς η ανα­ζω­πύ­ρω­ση της πα­γκό­σμιας οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης δεν αφή­νει πε­ρι­θώ­ρια για μια τέ­τοια διά­σπα­ση. Ει­δι­κό­τε­ρα, η απο­χώ­ρη­ση του ΔΝΤ από το ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα σε μια τέ­τοια συ­γκυ­ρία θα πυ­ρο­δο­τού­σε αλυ­σι­δω­τές αρ­νη­τι­κές εξε­λί­ξεις ενά­ντια στην ευ­ρω­παϊ­κή οι­κο­νο­μία συ­νο­λι­κά, αφού οι –ιδιαί­τε­ρα ευ­ε­ρέ­θι­στες αυτή την πε­ρί­ο­δο– διε­θνείς αγο­ρές θα «διά­βα­ζαν» μια τέ­τοια εξέ­λι­ξη ως από­συρ­ση της «εγ­γύ­η­σης» του ΔΝΤ προς την ελ­λη­νι­κή αλλά και την ευ­ρω­παϊ­κή οι­κο­νο­μία. Εντε­λώς ανα­με­νό­με­να, στην προ­σπά­θειά της να «παί­ξει» με τις αντι­θέ­σεις στους κόλ­πους των δα­νει­στών, η κυ­βέρ­νη­ση βρέ­θη­κε προ του κιν­δύ­νου να «ερε­θί­σει» τα σκλη­ρά ανα­κλα­στι­κά όλων και να τους ενο­ποι­ή­σει ενά­ντιά της, τώρα.

Αν όμως μέχρι εντε­λώς πρό­σφα­τα το πρό­βλη­μα για την κυ­βέρ­νη­ση ήταν ότι δεν μπο­ρού­σε να δια­σπά­σει το ΔΝΤ από τις ευ­ρω­παϊ­κές φρά­ξιες των δα­νει­στών, τώρα αντι­με­τω­πί­ζει ένα ακόμη με­γα­λύ­τε­ρο: την αδυ­να­μία του «κέ­ντρου» του γερ­μα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού και προ­σω­πι­κά της κ. Μέρ­κελ να παί­ξει το ρόλο του κέ­ντρου γύρω από το οποίο συ­σπει­ρώ­νο­νται όλες οι φρά­ξιες των δα­νει­στών. Αυτή η απο­δυ­νά­μω­ση του γερ­μα­νι­κού κέ­ντρου κάνει την κα­τά­στα­ση χα­ο­τι­κή και ακόμη πιο επι­κίν­δυ­νη.

Ήδη το ΔΝΤ είναι σε πο­ρεία τέ­τοιας από­κλι­σης με την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση αλλά και τις Βρυ­ξέλ­λες, ώστε να ζε­σταί­νο­νται σε­νά­ρια για χω­ρι­στές-πα­ράλ­λη­λες αξιο­λο­γή­σεις του ελ­λη­νι­κού προ­γράμ­μα­τος από το ΔΝΤ και τους ευ­ρω­παϊ­κούς πυ­λώ­νες του «κουαρ­τέ­του». Το ΔΝΤ ζητεί μέτρα για την τριε­τία 2016-2018 δι­πλά­σιου ύψους σε σχέση με την Κο­μι­σιόν και άμεση ανα­διάρ­θρω­ση του Ασφα­λι­στι­κού χωρίς με­τα­βα­τι­κή πε­ρί­ο­δο, με πε­ρι­κο­πή κύ­ριων συ­ντά­ξε­ων «εδώ και τώρα» και «δια­γρα­φή» εφά­παξ και επι­κου­ρι­κών συ­ντά­ξε­ων. Αλλά και οι –πιο ήπιες– προ­τά­σεις της Κο­μι­σιόν πα­ρα­πέ­μπουν σε σαφώς σκλη­ρό­τε­ρες ρυθ­μί­σεις για το Ασφα­λι­στι­κό καθώς και σε νέα μέτρα ύψους 3-4 δισ. ευρώ για την τριε­τία 2016-2018.

Έχο­ντας πάρει τα μη­νύ­μα­τα, η κυ­βέρ­νη­ση άρ­χι­σε ήδη να υπο­χω­ρεί από τις λε­γό­με­νες «κόκ­κι­νες γραμ­μές»: οι επι­κου­ρι­κές μπή­καν ήδη στο στό­χα­στρο ενώ ο Αλέ­ξης Τσί­πρας δη­λώ­νει τώρα ότι δεν εν­νο­ού­σε πως «θα υπε­ρα­σπι­στού­με τις υψη­λές συ­ντά­ξεις» (εν­νο­ώ­ντας σαφώς ότι η κυ­βέρ­νη­ση θα απο­δε­χτεί την πε­ρι­κο­πή κύ­ριων συ­ντά­ξε­ων). Επι­πλέ­ον, «πα­γώ­νει» για ολό­κλη­ρο το 2016 η κα­τα­βο­λή εφά­παξ για 63.000 ώρι­μες πε­ρι­πτώ­σεις δι­καιού­χων, εμ­βάλ­λο­ντας υπο­ψί­ες ότι πρό­κει­ται για με­τα­βα­τι­κή προ­ε­τοι­μα­σία σύ­γκλι­σης με τις ιδέες του ΔΝΤ περί δρα­στι­κής πε­ρι­κο­πής ή και ολο­κλη­ρω­τι­κής δια­γρα­φής του εφά­παξ!

Ασφα­λι­στι­κό, Προ­σφυ­γι­κό και κυ­βέρ­νη­ση εθνι­κής σω­τη­ρί­ας

Σαν να μην έφτα­ναν όλα αυτά, ήρθε η οξύ­τα­τη ευ­ρω­παϊ­κή κρίση εξαι­τί­ας του προ­σφυ­γι­κού κύ­μα­τος για να κάνει τα πράγ­μα­τα ακόμη πιο επι­κίν­δυ­να, χα­ο­τι­κά και επεί­γο­ντα. Η κυ­βέρ­νη­ση βλέ­πει να κυ­κλώ­νε­ται από απει­λές των οποί­ων το μέ­γε­θος ξε­περ­νά κατά πολύ τις πο­λι­τι­κές της αντο­χές. Η απει­λού­με­νη με κα­τάρ­ρευ­ση της Σέν­γκεν ΕΕ και η πα­ντα­χό­θεν πιε­ζό­με­νη Μέρ­κελ με­τα­φέ­ρουν τις πιέ­σεις στην ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, προ­σφέ­ρο­ντας στή­ρι­ξη αλλά –όπως πάντα– υπό όρους. Οι όροι αυτοί είναι σα­φείς:

Πρώ­τον, η κυ­βέρ­νη­ση εντέλ­λε­ται όπως με­τα­κι­νή­σει πά­ραυ­τα τις «κόκ­κι­νες γραμ­μές» στο θέμα του Ασφα­λι­στι­κού και της πρώ­της αξιο­λό­γη­σης του ελ­λη­νι­κού προ­γράμ­μα­τος, για να τε­λειώ­νει γρή­γο­ρα η αξιο­λό­γη­ση. Η απαί­τη­ση προς την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση «τε­λειώ­νε­τε γρή­γο­ρα» είναι συ­νυ­φα­σμέ­νη με τις έκτα­κτες και επεί­γου­σες συν­θή­κες της πο­λι­τι­κής και θε­σμι­κής κρί­σης εξαι­τί­ας του Προ­σφυ­γι­κού.

Δεύ­τε­ρον, σε πλήρη αντί­θε­ση με τα πα­ρα­μύ­θια πως το Προ­σφυ­γι­κό θα ελα­φρύ­νει τα βάρη στην υλο­ποί­η­ση του μνη­μο­νί­ου, έχου­με το ακρι­βώς αντί­θε­το: για να «στη­ρι­χτεί» στο Προ­σφυ­γι­κό, η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση κα­λεί­ται όχι μόνο να κάνει πίσω στο Ασφα­λι­στι­κό και το Με­σο­πρό­θε­σμο 2016-2018, αλλά και να «συμ­μορ­φω­θεί» πλή­ρως στην πο­λι­τι­κή για το Προ­σφυ­γι­κό, με­τα­ξύ άλλων ει­σά­γο­ντας πο­λι­τι­κές στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­σης και «έκτα­κτης ανά­γκης». Η Μέρ­κελ ζητεί από την κυ­βέρ­νη­ση την ει­σα­γω­γή πο­λι­τι­κών «έκτα­κτης ανά­γκης» και «εθνι­κή συ­νεν­νό­η­ση» ως «εγ­γύ­η­ση» για την εκ­δή­λω­ση της γερ­μα­νι­κής «αλ­λη­λεγ­γύ­ης».

Δεν είναι λοι­πόν κα­θό­λου τυ­χαίο ότι ο Αλέ­ξης Τσί­πρας δη­λώ­νει πως είπε στον Κυ­ριά­κο Μη­τσο­τά­κη κατά τη συ­νά­ντη­σή τους «έλα να αλ­λά­ξου­με μαζί τη χώρα», ούτε πως το συμ­βού­λιο των πο­λι­τι­κών αρ­χη­γών έρ­χε­ται σε αυτήν τη στιγ­μή. Στο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και στην κυ­βέρ­νη­ση με­τα­φέ­ρο­νται τε­ρά­στιες πιέ­σεις, που σπρώ­χνουν στην «εθνι­κή συ­νεν­νό­η­ση»...

Η κρίση αγκα­λιά­ζει όλο το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα

Όμως δεν είναι κα­θό­λου βέ­βαιο ότι μια συ­ντε­ταγ­μέ­νη κυ­βερ­νη­τι­κή λύση «εθνι­κής σω­τη­ρί­ας» θα ευ­δο­κι­μή­σει. Οι λόγοι που δεν υπάρ­χει μια τέ­τοια βε­βαιό­τη­τα είναι πολ­λοί:

Πρώ­τον, το «εθνι­κό ζή­τη­μα» του Προ­σφυ­γι­κού δίνει μεν τη δυ­να­τό­τη­τα για ανα­προ­σαρ­μο­γές τα­κτι­κής και ανα­δι­πλώ­σεις, πα­ρα­δείγ­μα­τος χάρη στον Μη­τσο­τά­κη που έχει «δε­σμευ­τεί» ότι δεν θα στη­ρί­ξει «οι­κου­με­νι­κή», αλλά το ενο­χλη­τι­κό ζή­τη­μα αν σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση ο Τσί­πρας θα πα­ρα­μεί­νει πρω­θυ­πουρ­γός δεν μπο­ρεί να λυθεί χωρίς κά­ποιος από τους δύο να ακυ­ρω­θεί θα­νά­σι­μα...

Δεύ­τε­ρον, η επι­χεί­ρη­ση αδειο­δό­τη­σης των κα­να­λιών και η κυ­βερ­νη­τι­κή «μάχη κατά της δια­πλο­κής» δη­μιουρ­γούν γε­νι­κευ­μέ­νη νευ­ρι­κό­τη­τα στο χώρο των «ολι­γαρ­χών», η οποία ενερ­γο­ποιεί μη ελεγ­χό­με­νες «κα­ρα­μπό­λες» στο ίδιο το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα.
Τρί­τον, τα μικρά μνη­μο­νια­κά κόμ­μα­τα και εφε­δρεί­ες έχουν κα­τα­λη­φθεί από «υπαρ­ξια­κές» αγω­νί­ες. Το Πο­τά­μι πνέει τα λοί­σθια και το ΠΑΣΟΚ φο­βά­ται οποια­δή­πο­τε άλλη λύση πλην της «κα­θα­ρής οι­κου­με­νι­κής».

Η πο­λι­τι­κή κρίση ωρι­μά­ζει. Για να απο­τρέ­ψου­με την έκ­φρα­σή της προς τα δεξιά και να απο­κρού­σου­με τη γέν­νη­ση «τε­ρά­των», για να ανοί­ξου­με ένα νέο πα­ρά­θυ­ρο ευ­και­ρί­ας για το κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά, πρέ­πει να συ­ντο­νί­σου­με την πα­ρέμ­βα­σή μας στο κί­νη­μα και στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση και να «επεν­δύ­σου­με» σε έναν νέο κύκλο κι­νη­μα­τι­κών αντι­στά­σε­ων.

πηγή...//www.blogger.com/