Από Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο
Βρήκαν επιτέλους πεδίο αντιπαράθεσης ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.
Κοντράρονται ως προς το ποιο κόμμα είναι πραγματικά φιλεργατικό.
Πιάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ από την τάση του Κυριάκου Μητσοτάκη άλλο να λέει και άλλο να εννοεί και φτιάχνει τον μπαμπούλα που ήθελε: το «νεοφιλελευθερισμό».
Αντεπιτίθεται η ΝΔ και προσπαθεί να πείσει ότι μιλάει για ευελιξία, αλλά με συμφωνία εργοδοτών και εργαζομένων και «ανάπτυξη» που θα οδηγήσει και σε περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας.
Στην πραγματικότητα ξέρουν πολύ καλά ότι τίποτα από όσα λένε δεν ισχύει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πολεμάει τον «υπαρκτό νεοφιλελευθερισμό» με τον ίδιο τρόπο που θα καταργούσε τα μνημόνια με… ένα άρθρο και ένα νόμο.
Γιατί και επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε να αυξάνεται η μερική απασχόληση. Διότι μερικής απασχόλησης ή εκ περιτροπής εργασία είναι το μεγαλύτερο μέρος των νέων θέσεων εργασίας.
Γιατί και οι δικοί του υπουργοί έκαναν προσλήψεις με προγράμματα «ορισμένου χρόνου».
Γιατί και αυτή η κυβέρνηση εφάρμοσε το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, παρά την αντίθεση και των εργαζομένων και αρκετών εμπόρων.
Γιατί η «επαναφορά» των συλλογικών συμβάσεων, αφήνει πολλά περιθώρια στην εργοδοσία να επιβάλει τη δική της θέση.
Γιατί με την ανεργία να είναι ακόμη πάνω από 18% καμιά «διαπραγμάτευση» δεν μπορεί να γίνει, αφού οι όροι της συζήτησης είναι εξαιρετικά άνισοι, είτε μιλάμε για τον μεμονωμένο εργαζόμενο είτε για ένα σωματείο.
Όμως, κι η ΝΔ ας μην προσπαθεί να δείξει όψιμο φιλεργατικό προσωπικό.
Γιατί ήταν στην κυβέρνηση όταν καταργήθηκαν πολλά δικαιώματα των εργαζομένων.
Γιατί πολλά από αυτά που τώρα εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ επί κυβερνήσεων με συμμετοχή της ΝΔ θεσπίστηκαν.
Γιατί ξέρει πολύ καλά ότι η πλήρης απορρύθμιση της αγοράς εργασίας δεν φέρνει «ανάπτυξη» αλλά εξαθλίωση.
Πάνω από όλα, αυτό που δεν μας λένε τα δύο μεγάλα κόμματα είναι ότι όλα αυτά που συζητάμε συμπεριλήφθηκαν στα μνημόνια και στη μεταμνημονιακή επιτήρηση ακριβώς για να μην μπορούν μετέπειτα κυβερνήσεις να τα ανατρέψουν.
Γιατί η αντίληψη της ΕΕ ήταν και παραμένει ότι πρέπει να γίνει η Ελλάδα μια μεγάλη «ειδική οικονομική ζώνη», μια «παιδική χαρά για επενδυτές», όπου οι εργαζόμενοι θα έχουν μόνο υποχρεώσεις και ποτέ δικαιώματα.
Γιατί τα μνημόνια δεν ήταν «μέτρα σωτηρίας». Το «γράμμα στον Άγιο Βασίλη» ήταν εκείνων των εργοδοτών που αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους ως «αναλώσιμο υλικό».
Γιατί στην Ευρώπη κυριάρχησε η αντίληψη ότι «ανάπτυξη» είναι να ξεζουμίζεις αυτούς που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο.
Γι’ αυτό το λόγο και όσο την τελευταία λέξη για το τι νομοθετείται στη χώρα μας την έχουν οι δανειστές – και θα την έχουν, δυστυχώς, για πολλά χρόνια ακόμη– δύσκολα θα αλλάξουν τα πράγματα για τους εργαζομένους.
Γι’ αυτό το λόγο και ας αφήσουν οι δυο μονομάχοι τα παχιά λόγια «υπέρ των εργαζομένων».
Ας παραδεχτούν την πραγματικότητα, ώστε να γνωρίζει και η κοινωνία με τι έχει να κάνει.
Και εάν έχουν κάποια πραγματική πρόταση για το πώς μπορούν να ξαναβρούν έστω και μέρος της αξιοπρέπειάς τους οι εργαζόμενοι, ας την κάνουν.
Σεμνά και χωρίς τυμπανοκρουσίες.
Γιατί δεν μιλάμε για στατιστικές.
Μιλάμε για τις ζωές των ανθρώπων.
*Πηγή: in.gr