Δεκαπέντε χρόνια και (πάρα) πολλά ήτανε!

Πριν από δεκαπέντε χρόνια ακριβώς, η Ελλάδα εγκατέλειψε εκούσια τη νομισματική της κυριαρχία, για να ενταχθεί στη ζώνη του ευρώ.
Το σφιχταγκάλιασμα της Ελλάδας σε ένα κοινό, σκληρό νόμισμα μαζί με τις ισχυρότερες οικονομίες της Ευρώπης και ιδιαίτερα τη γερμανική, ήταν αγκαλιά θανάτου. Σε μια νέα τέτοια συνθήκη, η χώρα θα μπορούσε να επιβιώσει ως καπιταλιστική οικονομία μόνο αν ήταν ανταγωνιστική (που δεν ήταν) ή αν βρισκόταν σε μια ένωση, με στρατηγικό μακροοικονομικό βάθος και ορίζοντα την πραγματική σύγκλιση οικονομιών (που δεν ήταν επίσης) και όχι έναν ξερό και αδυσώπητο μονεταρισμό.
Την ίδια ώρα, από τους εγχώριους πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους ελάχιστοι, ούτε καν όλοι, στην Αριστερά, τόνιζαν πως, όχι μόνο η Ελλάδα θα ζημιωθεί από το ευρώ, αλλά και το ίδιο δεν είναι βιώσιμο.
Παράλληλα, το ίδιο το νόμισμα - ναι, σίγουρα εργαλείο γενικά, αλλά όχι ακριβώς έτσι σε αυτή την περίπτωση - δεν ήταν "άχρωμο". Είχε σκληρό ταξικό πρόσημο. Ήταν η απεικόνιση της διαρκούς λιτότητας. Των "στόχων" ανταγωνιστικότητας που δεν πιάνονται ποτέ. Της ανέφικτης σύγκλισης. Της μείωσης των μισθών. Των φτηνών εξαγωγών και ακριβών εισαγωγών. Της διόγκωσης του δημόσιου χρέους. Της εκτόξευσης των τιμών.
Στα χρόνια της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη, το ευρώ βρέθηκε στο επίκεντρο όλων των προσπαθειών διάσωσης. Δεν έπαιρνε η Ελλάδα "πακέτα διάσωσης", η ευρωζώνη έπαιρνε, πάνω στην καμπούρα των φτωχότερων χωρών. Κάθε φορά που το ευρώ κλονιζόταν από τη δομική του ανισορροπία και αστάθεια, χώρες όπως η Πορτογαλία, η Κύπρος, η Ιταλία, η Ιρλανδία ή η Ισπανία έπαιρναν και ένα πακέτο λιτότητας και χρέους.
Βεβαίως, μόνο η Ελλάδα μπορεί να ισχυρίζεται πως πήρε το Μνημόνιο το καλό, το "γνήσιο", το "ορίτζιναλ". Τα υπόλοιπα είναι αρκετά πρόσφατα: μειώσεις μισθών και συντάξεων, απολύσεις, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, ελαχιστοποίηση της παραγωγικής βάσης, κλείσιμο μικρών επιχειρήσεων, αντισυνταγματικά κοινοβουλευτικά "πραξικοπήματα", αυτοκτονίες, ανεργία, φτώχεια, κατασχέσεις, καταστολή, ρατσισμός, μετανάστευση... Όλα για να σωθεί το ευρώ.
Τώρα, ακούγονται φωνές, ακόμα και από τους ίδιους κύκλους, οι οποίες προετοιμάζουν για το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή. Δεν είναι όλοι φυσικά σε αυτή την θέση - αντιθέτως, κάποιοι παραμένουν αθεράπευτα ευρώπληκτοι. Τώρα που ο κόσμος μοιάζει να ξαναχωρίζεται στα δύο, τι να γίνει, η ζωή θα χωρίσει και αρκετούς από τους δικούς μας. Κάποιοι θα παραμείνουν με την ορθοδοξία του ευρώ και κάποιοι θα υποδυθούν τους "έξυπνους" που βλέπουν το μέλλον και ακούνε τη λαϊκή αγανάκτηση, για να προλάβουν να πιάσουν μπροστινή θέση σε μια νέα διαδρομή "σοκ και δέους" που θα έρθει.
Όμως, μέσα στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν σήμερα τάσεις, πολύ ισχυρές και πολύ σιωπηλές ταυτόχρονα. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος πλέον να βάλει τα στήθια του μπροστά για να σώσει το ευρώ, τις τράπεζες ή τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν υπάρχουν πλέον αυταπάτες, μόνο δισταγμός.
Μέσα στους επόμενους μήνες, ειδικά μετά τις γερμανικές εκλογές, η Ελλάδα και το ευρώ μπορεί να πάρουν διαζύγιο. Καλό είναι να το λέμε αυτό, για να είμαστε έτοιμοι, έστω τότε αν όχι νωρίτερα, να τους αφήσουμε πίσω μας. Να τελειώσουμε μαζί τους.
Το 2002 δεν ήμασταν έτοιμοι. Ούτε το 2010. Αυτή τη φορά θα είμαστε.


EDITORIAL
ΠΗΓΗ..//WWW.BRIGADA.GR/